گزيده
اي از مقاله سرويس
خبري جهاني
براي فتح 28
مارس 2011
مصر: روندهاي
آزار دهنده در بالا و تضاد
در پائين
سنت، مذهب
و زنان
ترجمه ليلا
پرنيان
حمله
به تظاهرات زنان
در 8 مارس در
قاهره، نشان
از وزيدن هواي
بدي داشت. اين
باد سردي بود که
نشان از هم
گرايي دولت،
اخوان المسلمين
و ساير نيروهاي
اسلامي دارد
که در برابر
تغييرات پايه
اي اجتماعي
قرار گرفته
اند. و اين چيزي
است که در آن
مي توان قدرت
سنت و عقب
ماندگي در
برابر اشتياق
مردم براي رهايي
را مشاهده كرد.
فراخوان
" تظاهرات يك ميليون
زن" در روز
جهاني زنان،
نقطه رجوع به
آخرين
تظاهراتي است
که قبل از بيرون
کردن مبارک که
نتوانست به
اهدافش برسد، فرا
خوانده شد بود.
بنابرگزارشات
جمعيت چند صد
و در نهايت
هزار نفري در
ميدان تحريرجمع
شدند. ولي اين
جمع شدن از دو
زاويه اهميت
بسيار زيادي دارد:
اول
اينکه، آنان
خواست برابري
زنان را طرح
کردند که با
شرارت و سبعيت
مورد حمله
قرار گرفتند.
دوم اينکه،
زنان زيادي از
اقشار مختلف،
نه فقط جوانان
بلکه زناني با
حجاب وبي حجاب
گرد آمده
بودند، برخي
از مردان نيز
با آنان همراه
شدند. اينان نيروهاي
شجاعي هستند
با پايه اي وسيع
که مصمم اند
امر مبارزه را
به پيش برند.
اما
اين تظاهرات
بوسيله شمار زيادي
از مردان
محاصره شد که شعار
مي دادند: جاي زن
در خانه است.
مشاجره و سر و
صدا مدت زيادي
به طول انجاميد.
برخي
از مردان به اين
اشاره مي
کردند که اين
تظاهرات که به
احترام شهداي
جنبش ضد مبارک
و با خواست
برابري براي
زنان برگزار
شده است، توهين
به مردان است.
آنان از اينکه
زنان امکان رئيس
جمهور شدن
داشته باشند،
عصباني بودند.
در مقابل بحث
آنان اين بود
که زنان نبايد
به سياست کاري
داشته باشند.
زنان در برابر
فحاشي هاي لفظي
و فيزيکي و
خطري که آنان
را تهديد مي
کرد، ايستادگي
کردند. بسياريشان
با قدرت با
اتهام
زنندگان به
بحث و جدل پرداختند.
گروهي از
مردان و زنان تلاش
کردند که زناني
که بوسيله اين
مردان دستگير
شده بودند را آزاد
کنند. نيروهاي
امنيني ارتش
حاضر در ميدان
هيچ دخالتي
نکردند، به غير
از اينکه در
زماني که به
زور اوباشان
تظاهرات به پايان
رسيد، آنان اقدام به تيراندازي
هوائي کردند.
زنان
شرکت کننده در
اين تظاهرات
عملکرد مردان
مخالف خود را به
جمعيت اوباش هوادار
مبارک که به
طور وحشيانه
به تظاهرات هاي
ضد مبارک حمله
ور شدند، تشبيه
کردند.
اما
اين مسئله پيچيده
تر از اين چيزهاست،
چرا که حداقل
برخي از مرداني
كه در كليپ
هاي ويدئويي
نشان داده شده
اند اسلامگراياني
هستند كه
بالاخره به
جنبش ضد مبارك
پيوستند. حمله
کنندگان به
زنان، اسلام
گراياني بودند
که در اين
اواخردر جنبش
ضد مبارک شركت
مي كردند. با
توجه به
مصاحبه ها و
نظر شركت
كننده ها دليل
كمي وجود دارد
كه تصور كنيم
جمع و جور كردن
گروهي از همان
مرداني كه
معمولا در
خيابانهاي
قاهره زنان را
مورد اذيت و
آزار و حتي
مورد سوء
استفاده
قرارمي دهند
سخت باشد. ( بر
اساس يک نظر
سنجي گسترده و
دقيق که در
سال 2008 توسط
مرکز حقوق
زنان در مصر
انجام گرفته ،
4 زن از 5 زن مورد
آزار و اذيت
قرار مي گيرند
و 2 نفر از 3 مرد اين
مسئله را بر عهده
گرفته اند که
زنان را مورد
اذيت و آزار
قرار مي دهند."(
روز
بعد از
تظاهرات
زنان، ارتش در
ميدان تحرير
دخالت کرد، آخرين
بقاياي
تظاهرات را بر
چيد و چادر
تبليغاتي اين
تظاهرات را
متلاشي کرد. اين
کمپ مبارزاتي
به مراتب
کوچکتر از کمپ
مبارزاتي بود
که به بيرون
کردن مبارک
انجاميد، اما
اين کمپ سمبل
و محوري است
براي کساني که
احساس مي کنند
که بيرون کردن
مبارک کافي نيست
و تغييرات زيادي
هنوز نياز
است.
در
اين تظاهرات بيش
از 190 نفربازداشت
شدند. ارتش
زنان را مورد
شريرترين
آزار قرار داد.
بنابر گزارش
عفو بين الملل
که بر پايه
مصاحبه با زنان
شرکت کننده در
تظاهرات
انجام شده است،
حداقل 18 نفر از
اين زنان در
بازداشتگاههاي
نظامي قاهره
نگه داري
شدند. آنها را دستبند
زدند، مورد
ضرب و شتم با چوب
و شلنگ قرار
دادند و هم چنين
آنها را در
معرض شوک
الکتريکي در
ناحيه قفسه سينه
و يا پا ها
قرار دادند.
آنها را مجبور
کردند
که کاملا
برهنه شوند
بعد عکس هايشان
را گرفتند و
آنها را تهديد
کردند که ممكن
است از اين
عکس ها در
آينده عليه
شان استفاده
شود.
افسران
ارتش در پي آن بودند
که بدانند که
آيا اين زنان
باکره هستند يا
نه و براي همين
زنان را مجبور
به آزمايش
باکره گي
کردند. به
زنان بازداشت
شده گفته شد
آن دسته از
آنها که باکره
نيستند به
اتهام تن فروشي
محاکمه خواهند
شد.
همه
زنان دردادگاه
نظامي محاکمه شدند
و بسياريشان
به يک سال
زندان تعليقي
محکوم شدند.
همه آنها در 13
مارس آزاد
شدند.
زنان
در صف مقدم
جنبش ضد مبارک
قرار داشتند و
فضاي عمومي در
بين مردم دفاع
از حضورشان در
ميدان تحرير
قاهره بود.
براي هفته ها
تا زماني که
مبارک سقوط
کرد، زنان به
غير از يک
مورد که گزارشگر
زن آمريکائي
مورد آزارجنسي
قرار گرفت،
مورد اذيت و
آزار چنداني
قرار نگرفتند.
مجموعه
گزارشات
منتشر شده
اذعان دارند
که وضعيت زنان
در کمپ هاي
مبارزاتي در
مقايسه با تحقيري
که به آنها در
خيابانها ميشود،
به مراتب بهتربود.
براي ميليونها
نفر از مردم
مصر، ميدان
تحرير نشانگر
امکان ايجاد يک
جامعه ديگر را
در بر داشت.
رفتار
ارتش در 9 مارس
مهر تاييدي
بود به حملات
اوباشان به
تظاهرات زنان
برابري خواه
در روز قبل(8مارس)،
بدتر از اين
نشان از تصوير
بزرگتري داشت
از آينده اي
که اينان براي
مردم در نظر
گرفته اند.
خواست
برابري براي زنان
در همه سطوح
قانوني و عملي
يکي از ويژگيهاي
عميقا ريشه
دار و گسترده
در اين جامعه
است، که
خواستي بجا و
محقانه است.
همانند ديگر
کشورها، نيز در
مصر سيستم
مردسالاري و
پدرسالاري بخش
مهم و اساسي و
بهم پيوسته از
روابط ستم و
استثمار است. به
بند کشيدن زنان
براي طبقات
حاکمه که نماينده
روابط ستم و
استثمارهستند
و بعنوان جوجه
شرکاي امپرياليستها
وسلطه سياسي خارجي
آنها عمل مي
کنند ، يك
ضرورت محسوب
مي شود.
علاوه
بر اين،در
کشورهاي امپرياليستي(سرمايه
داري انحصاري)
که زنان با مبارزه
اشان برابري قانوني
را کسب کرده
اند، اما منطق
سيستم سرمايه
داري اجازه
نمي دهد كه
خواسته هاي ريشه
اي زنان
براي رهائي از
سلطه قدرتمند
مردسالاري که
همانند زنجيري
از مناسبات
ستمگرانه و
نابرابر اعمال
مي شود را برآورده
کند. به عبارت
ديگر انگيزه –
رهايي زنان- که بسياري
از زنان در 8
مارس در ميدان
تحرير آنرا فرياد
مي زدند در
اين كشورها
نيز مطرح است.
2آوزيل2011
Leila-parnian@hotmail.com