اطلاعیه شورای نمایندگان احزاب ، سازمان ها و نهادهای چپ وکمونیست

در مورد اعلام حداقل دستمزد کارگران در سال جدید


تعرض دولت و سرمایه داران به کارگران را باید در هم شکست!

همه ساله طی ماه های آخر سال در ایران آشکارا دو جبهه در مقابل هم صف می کشند. در یک طرف کارفرمایان، دولت بمثابه بزرگترین کارفرما و تشکل های وابسته به آنها و در طرف دیگر کارگران و تشکل های مستقل کارگری. مضمون این صف آرایی جدال بر سر افزایش دستمزد است. همه آمار و ارقام  از سوی جبهه متحد سرمایه دستکاری می شوند تا از درونش عددی بیرون بیاید که استثمارگران می خواهند به کارگران حقنه کنند. در جانب دیگر فعالین پیشرو جنبش کارگری و تشکل های کارگری مستقل از دولت ، کارفرمایان و عوامل آنان  ایستاده اند و خواهان افزایش حداقل دستمزد بالای خط فقر و متناسب با تأمین هزینه یک زندگی انسانی شده اند.

امسال نیزبا همین صف آرایی روبرو شدیم  و البته این چیز تازه ای نبود. همه می دانیم و کارگران از همه بهتر که در طول سی و اندی سال گذشته به طور مداوم دستمزد کارگران به بهانه های مختلف مورد هجوم قرار گرفته است. زمانی به بهانه جنگ با عراق، زمانی به بهانه بازسازی بعد از جنگ، زمانی به بهانه تعدیل اقتصادی و زمانی به بهانه محاصره اقتصادی  و گسترش تحریم های  امپریالیستی و اکنون هم در دوره پسا برجام  ( برنامه جامع اقدام مشترک ) در بستر جدال های جناح های حکومتی، بر سر اقتصاد طرفدار غرب _نئو لیبرالی _ و یا "اقتصاد مقاومتی" که نتیجه اش فقر مطلق برای کارگران است.

شورایعالی کار متشکل از نمایندگان دولت ، کارفرمایان و تشکل های همسو با آنان بعد از چندین ماه وهفته ها جار و جنجال و عوامفریبی افزایش چهارده درصدی حداقل دستمزد را اعلام کردند. باید به روشنی گفت که این حداقل دستمزد، نه برمبنای نیازهای اولیه کارگران، بلکه بر مبنای نیازهای دولت و سرمایه داران تعیین شده است. باید به روشنی گفت آنچه را که به نام حداقل دستمزد تصویب کردند حتی از حد ترمیم فیزیکی نیروی کارگران پائین تر است. از این رو باید با صراحت از تحمیل فقر مطلق صحبت کنیم. مگر غیر از این است که فقر مطلق یعنی کمبود در برآوردن نیازهای اساسی شامل غذا، آب آشامیدنی سالم، تسهیلات و وسایل بهداشتی و سرپناه!

زمانی که حتی خوشبینانه ترین آمارها هزینه یک خانوار چهار نفره را بین دو و نیم و سه میلیون تومان برآورد می کنند و حتی طبق بررسی مرکز آمار ایران با احتساب نرخ تورم چهارده درصد در سال ۱۳۹۵خط مطلق فقر برابر یک میلیون و پانصد و بیست هشت هزار تومان است، در اینصورت حداقل دستمزد مصوبه یعنی هشتصد و یازده هزار و ششصد و هشتاد تومان، آشکارترین بیان تحمیل فقر مطلق و نه حتی فقر نسبی به کارگران است. البته وقتی ترکیب ارگان تصمیم گیری متشکل از کارگزاران سرمایه باشد، نباید انتظار داشت که تصمیم دیگری غیر از این رقم به عنوان حداقل دستمزد در سال جدید اعلام شود.   

از آنجاکه که طی بیش از سه دهه گذشته همواره نرخ تورم رسمی بسیار پایین تر از نرخ تورم واقعی اعلام شده است و تعیین حداقل دستمزد  بر اساس نرخ تورم رسمی باعث شده که دستمزد تعیین شده به چهار برابر پایین تر از خط فقر سقوط نماید. بطوری که اگر حداقل دستمزد ۷۱۲ هزار تومانی سال ۱۳۹۴ را چهار برابر هم افزایش دهند نه تنها کاهش قدرت خرید کارگران   جبران نمی شود بلکه رقم اعلام شده به خط فقر رسمی هم نمی رسد.

  تازه این حداقل دستمزد شامل حدود سیزده میلیون کارگری است که تحت پوشش "قانون کار " رژیم هستند. آن میلیون ها کارگری که در مراکز کوچک کار می کنند، آن خیل عظیم کارگران با قراردادهای سفید امضاء ،قراردادهای موقت و تضمینی و میلیون ها زنی که "دور کاری "  و یا کار بی اجر و مواجب خانه را انجام می دهند و صدالبته آن میلیونها کارگر بیکار شده واخراجی دسترسی به همین حداقل را هم نداشته و به واقع برده کامل سرمایه داران زالو صفتند و این در شرایطی است که حتی پرداخت همین حداقل هم ماهها به تاخیر می افتد.

برای دولت روحانی در دوره پسا برجام با سیاست کلان ترغیب سرمایه داران خارجی و داخلی به سرمایه گذاری در ایران که  قرار است خسارات و زیان های ناشی از دوران تحریم جبران شود  تنها راه "عملی" پائین آوردن هزینه ها و بطور مشخص هجوم به زندگی و معیشت کارگران است. برای این کار باید همزمان هرگونه مقاومت کارگران در هم شکسته شود. گسترش سرکوب اعتراضات کارگری و تحت فشار گذاردن فعالین و رهبران عملی مبارزات کارگری در هفته ها و ماه های گذشته بستر سازی برای این تهاجم وحشیانه می باشد.

واقعیت این است که یک نزاع دائمی مابین آنها که دستمزد می گیرند و آنها که دستمزد می دهند جریان دارد و نباید فراموش کرد وقتی که از دستمزد صحبت می شود، آن مقوله ای منظور است که بر مبنای آن مهمترین تضاد تاریخی جامعه بورژوازی یعنی مبارزه پرولتاریا علیه بردگی سرمایه تولد و رشد یافته است. امروز با وجود تمام تغییراتی که در دو جانب این تضاد بوجود آمده، ذره ای از اهمیت این امر که پرولتاریا برای پایان دادن به کار مزدی باید دولت بورژوازی را به زیر کشیده و دولت خود را جایگزین آن کند، نمی کاهد.

 نباید فراموش کرد که دستمزد چیزی جز عقد قرارداد بین کارگر و کارفرما نیست. بدیهی است که در عقد این قرارداد مجموعه مناسبات حاکم در جامعه نقش بازی می کنند و دولت در تعیین این شرایط نقش کلیدی دارد. اگر کارگران فاقد تشکل های مستقل خود باشند و یا ارتش عظیمی از ذخیره کار در جامعه موجود باشد، در اینصورت کارگران در عقد این قرارداد از شرایط نامناسبی برخوردار خواهند بود و درست به این دلیل است که اهمیت تشکل های مستقل، توده ای و سراسری کارگران،  ،ضرورت تحزب کمونیستی کارگران و اهمیت تلاش برای اتحاد نیروهای چپ و کمونیست جهت  حضور قدرتمند قطب چپ در جامعه  آشکار می گردد. نباید فراموش کرد که مبارزه برای افزایش دستمزد یک مبارزه دائمی و روز مره کارگران است. از اینرو ما با تمام نیرو از مطالبات و مبارزات تشکل های مستقل کارگری جهت افزایش حداقل دستمزد  به سه و نیم میلیون تومان پشتیبانی می کنیم.   تردیدی نباید داشت که این زندگی فلاکت بار سرنوشت ابدی و ازلی طبقه کارگر و همه مزد و حقوق بگیران نیست. تنها و تنها از طریق مبارزه متشکل و سازمان یافته است که می شود به این وضعیت فلاکتبار و فقر پایان داد.

هر طبقه ای اشکال ویژه مبارزاتی خود را دارد. در شرایط کنونی و توازن قوای موجود، به هم پیوستن مبارزات پراکنده کارگران از طریق ایجاد تشکل های سراسری کارگری در امر تدارک برای اعتصاب عمومی کارسازترین وسیله جنبش کارگری جهت پیشبرد مبارزه اش می باشد. این بسیار مهم است که نه تنها کارگران در مقیاس وسیع، بلکه خانواده های آنان و نه تنها کارگران شاغل، بلکه کارگران بیکار و کارگرانی که مشمول قانون کار نمی شوند را هم جهت پیشبرد این مبارزه بسیج و سازمان داد. مبارزه جهت افزایش دستمزد مبارزه ای است که می تواند مقابله ما با تعرض لجام گسیخته رژیم را از پشتیبانی میلیونی همه مزد و حقوق بگیران و همه اقشار تحتانی جامعه بهره مند سازد.

سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی

 زنده باد آزادی ،زنده باد سوسیالیسم

تاریخ : ششم فروردین ۱۳۹۵برابر با بیست و پنجم مارس2016

                                                                                    

   امضاء ها به ترتیب حروف الفبا :

 

١- اتحاد چپ ایرانیان در خارج کشور

٢- اتحاد چپ سوسیالیستی ایرانیان

۳- حزب کمونیست ایران

۴- سازمان اتحاد فدائیان کمونیست

۵- سازمان راه کارگر

۶-  شورای حمایت از مبارزات آزادیخواهانه مردم ایران- استکهلم

۷- شورای فعالین سوسیالیست و آزادیخواه- هامبورگ

۸- کانون اندیشه کپنهاگ -دانمارک

۹- کمیته حمایت از مبارزات جنبش کارگری ایران- دانمارک

۱۰- کمیته حمایت از مبارزات کارگران ایران- فنلاند

۱۱- کمیته خارج کشور سازمان فدائیان(اقلیت)

۱٢ - کمیته یادمان کشتار زندانیان سیاسی دهه٦٠در ایران - مونترال، کانادا                                                              

۱۳- هسته اقلیت