پیرامون نمایی از  برخی خود خواهی ها و ضرورت اتحاد نیروهای مردمی

فردی را نمی توان یافت که دم از انسانیت و اخلاقیات و لزوم پای بندی بدان نزند . ولی در عمل کمتر کسی خود را متعهد به مراعات آن چه می گوید ، می کند . دوگانگی شخصیت و ناسازگاری گفتار و کردار وجه مشخصه اکثر ما ایرانیان شده است . به راحتی دروغ می گوییم ، به زمین و زمان به ناروا و بی پر وا تهمت و افترا می زنیم . از تمجید متانت ، تواضع ، خویشتن داری و صداقت سخن ها می گوییم . اما در نیرنگ و خودنمایی و رفتار خشن به هیچ حد و مرزی قائل نیستیم . با کتاب و نشریه علمی آشنایی نداریم . ولی بی محابا خود را دانشمند می نمایانیم . و طرف دار پروپا قرص علم و فرهنگ . نمی توانیم نام چهار پنج نویسنده ی معاصر کشورمان را ذکر کنیم ، ولی برای اظهار فضل می توانیم چند بیت از اشعار حافظ و سعدی را دم بریده ، بدون آن که معنای آن را بدانیم ، ربط و بی ربط طوطی وار به مخاطبی که به چنگ می آوریم ، بگوییم . چندی پیش، فردی که خود را بزرگ محقق و پژوهشگر بی همتایی می داند ، می خواست برای خودنمایی و فضل فروشی ، انقلاب مشروطیت را تحلیل علمی نماید . وی از زمین و زمان سخن ها گفت ولی از علی مسیو  نامی نبرد ، چرا که نمی دانست او کیست .... فردی که با سمت مدرس دانشگاه کاندیدای مجلس شده بود ، فقط نام دکتر مصدق را شنیده بود ، اما نمی دانست آن بزرگوار چه کارهایی کرده و در چه دوره ای از تاریخ معاصر کشورمان زندگی می کرد . با یک فوق لیسانس جامعه شناسی صحبت می کردم ، ایشان نام دکتر امیر حسین آریان پور را نشنیده بود ... لغات از بار معنایی واقعی خویش تهی شده است . هر روز خبر اختلاس های میلیاردی را می شنویم . و همه را به پای توطئه دشمنان می نهیم . هر چند در حرف ، اختلاس گران را محکوم می کنیم ، ولی در ته دل به زرنگی و هوشمندی آن ها غبطه می خوریم . ای بسا خود را هواخواه استقرار جامعه ای ملی و دموکراتیک نشان دهیم . ولی نه مفهوم واقعی حکومت ملی را می دانیم و نه معنای درست و علمی و عملی دموکراسی را . طبعا راه و مسیر نیل بدان را نیز نمی دانیم . وقتی مخالفمان را با حیلت ، با نظرات کج و معوج خویش با کاربست ترفند های غیر اخلاقی می خواهیم از میدان بدر بریم چه درکی از تغییر و سمت و سوی آن می توانیم داشته باشیم ؟ وقتی به حق و حقوق نزدیک ترین افراد در دور برمان احترام قائل نیستیم ، از یک جامعه ی آزاد و عدالت اجتماعی چه تصوری می توانیم داشته باشیم ؟ وقتی در همه ی زمینه ها خود را حق و دیگران را باطل و بی حق می دانیم و به هر قیمتی می خواهیم تمایلات و خواست خویش را به کرسی بنشانیم ، به چه نحو می توانیم در راه آزادی و علیه استبداد بکوشیم ؟

جامعه ی ما در حال فروپاشی است و ما بی خبر از عمق فاجعه ای که دارد اتفاق می افتد ، نگاهمان نه بسوی آنچه که در برابر دیدگانمان رخ می دهد ، بلکه رو بسوی آسمان است . مدام بر سر هم می کوبیم و همدیگر را تخریب و تخطئه می کنیم ، اتحاد و همدلی را به شرطی می پذیریم که عالم و آدم بداند : تک تک هر کدام از ما مرکز کائنات است و لاغیر ...با خیزش پرشکوه مردمی برای دست یابی به حق و حقوق انسانی خویش و طرح مطالبات مردمی در اعتراض به وضع موجود می بایست با نگرشی ژرف به مشکل هایی که  شمه ای از آن مطرح شد ، نقش  سم پاشی های محیلانه ی رسانه های دولتی و خبررسانی های شرکتی  در سقوط اخلاقی افراد که برگرفته از فرهنگ  نئولیبرالیستی دولت مردان وحامیان خارجی شان  است، را مد نظر قرار داد و اهمیت  مبارزه با آین آفت شوم را برای آینده ایرانی رها از چنگال دیکتاتوری لحظه ای از نظر دور نداشت . فردگرایی منحوس که  شبانه روز با ترفندهای محیلانه بر مغز ما افشانده می شود ، با فردیت انسانی تفاوت بس فراوانی دارد . در جامعه ای که بر آن عدالت اجتماعی و اقتصادی حاکم است . نه تنها فردیت افراد محترم شمرده می شود ، بلکه برای شکوفایی فردیت ها زمینه و بستر مناسب و عادلانه ای برای همگان صرف نظر از نژاد ، ملیت ، دین ، و اعتقادات فکری و فلسفی اشخاص فراهم می شود . با در نظر داشت معضل ها ی راه پر دشواری که برای نیل به اهداف انسانی خویش در نظامی بغایت واپس گرا وجود دارد ، به خاطر آینده میهن و سرنوشت آحاد مردم بیاییم خود محوری ها و تنگ نظری ها ، نیز هرنوع سو ء ظن به همدیگر را کنار نهیم . و دست در دست هم با هم بستگی عقلانی وهمدلی روحی، به چاره جویی عملی برای خلاصی از این وضعیت بس اسفناک حاکم بر میهنمان بپردازیم . چرا که هیچ طیف و گرایش مردمی در صف اپوزیسیون به تنهایی دارای آن چنان نیرویی نیست که بتواند از عهده تاریک اندیشان حاکم بر کشورمان بر آید . ضرورت درنگ ناپذیراتحاد همه نیروهای مردمی در صفی واحد ، از درک این نکته حیاتی بر می خیزد .  

صادق شکیب

02.مارس 2018