نا برده رنج واین همه گنج!

"دام"

بانام خدابود

که دام نهادند

برخالی این دهان های ِ پر فریاد .

اعجاز ِکُلهَ سیاه ِعبوسی ـ که

پی پیروزی بر مردم ,

با دین, شعور را شکست ,

برسران ـ کلاه نهاد,

وآنگاه: مردم مسحور به او گرویدن.

او بازی را بٌرد , کشت , مرٌد و رفت.

انسان اما :به قلاده دین ِاو اسیرماند.

و هیولای "شیعه" پا گرفت .

چرخ همیشگی باخت مردم,

این بارـ با نام خلافت آغازید.

امامسکین :

از سر روزتا ته شب بسان گذشته هاـ

نه دست مددی جست و نه دادرسی!

خشونت وظلم ـ دلیلی تازه یافت

انسان بی پناه ترشد

مرامی بیگانه و مزاحم آمد

که شادی وشعف را تاراند

مدعی نقص خلقت زن بود

سقف اش بر ستون گریه استوار

و نان را رزق خدا و نبودش را تنبیه اومی پنداشت,

معاش بیش از پیش برید,

چنان شد که ,

نان آوران خود گرسنه ماندند.

" تدارک هجوم سپاه ِ دین بر کفار بود و احیای سرزمین ظهور"ـ

که ریختند وروبیدند وربودند,

آنچه مانده بود , غارت شد .

وفقر با کوپن ِدولت ِخدا, رسمی شد!

و صدارت خدا بر سرزمین ویران ـ باجوازالله و اکبر ِهمین غارت شدگان ,

به اسم خمینی , امامت بخشید.

+++

"می شد آیا"

چه می شد اگرنه چنین دیر:

پی به گول خورده و نان نباخته می بردند؟

بسیاری:

پیش ازآنکه گرسنه بمیرند .

چه می شد اگر:

چه نچشیده زهر ونکشیده بار ِکمرشکن

در ِ تردید گشوده,

دروازه ی بندگی , بسته می بودند ؟

می شد آیا:

چنان خوار ـ برپای ناشناخته ,

پیشانی نسائیده بودیم؟

می شد آیا:دست ودلمان سیر می بود ـ

تا :به مسخ دعوت خدا ,

در دام ِفقیه نمی افتادیم؟

و ـ بی استغاثه به الله و امام

دست آویز ومامنی ممکن می بود ؟

تا ـ زمین مملواین همه قارچ سفید و سیاه سمی نمی شد ؟

مامومین نیازمند ـ گروه گروه ,

مفتخـــــــــــر ِ نام" امت" نمی شدند

چه می شد اگر: پاسداران ـ مدرس و مساجد ـ مدرسه می شدند!

چرا : چیزی آمد, که " یار ِ" خوار نبود؟

چرا : آزادی کوچه ی بن بستی شد؟

شوق , مسجد نشین شد وخفت ؟

شادی, ازترس حد ـ گریخت ؟

طاق برسر بد بخت ِخوشبینی ریخت؟

وزمان ماسید و کپک زد؟

چراـ ملادرراس زر و زور جا خوش کرد؟

و قدرت ِبی پروا حرف اول شد ؟

ترس ِاز مذهب همگانی گردید؟

افیون , فحشا , ثروت ,سنگسار, اعدام واستبدادوزن و علم ستیزی با در آمیختند؟

چراـ رقص , نوا, شور وسوروسرور و هنر:لقب معصیت,

وعزاودعا وسوگواری ومویه رسمی شدند؟

وچـــــــــــــرا ـ این فاجایع با نام خدا جاری شد؟

+++

"هردهه , هزاره گذشت"

هردهه , هزاره نگذشت ؟

بر چشم ِخجل ِسادگی ِمتضرع,

ساغر ِباور ِ تلخ ِانتظارآیا:

مانده , نشکسته و پر ؟

هنوز امید , بر در دروازه های مهر خداست؟

نفرسود ـ سادگی ز دام بلا ؟

پشیمانی, به زانوی تعمق ـ ننشست سفت؟

بار سوره ی "انسان" کلام الله بر دامان است هنوز؟

دردشرمساری این کابوس چطور؟

در دل خونین آیاـ بهانه ی ِ تپشی مانده؟

****

"نکبت ِاریکه"

آن سو, بالا ـ در اریکه ی نکبت

از موعظه های والی ده

بوی بریان فریاد,

کباب ِوجدان ِانسان می آید.

فتراک گرسنه ِ عاصی ,

بردندان ولی فقیه ست.

ستاره های سحری,

قربانی دفع ِ بلا یش اند,

تا شبزدگی گمان شب نشینی بردوآرام گیرد.

وآفتاب که نه ـ حتا ستاره ای خنجردرتاریکی نکشد,

تاشاید ـ زعامت شب ابدی ماند!.

****

" فریب"

شبان ِفریب ,

دیری پائیده .

مادرمرگ ـ

غزلسرایان را

زیرشمشیر کوررهانیده,

و سران ِبر دار,

بیرق دوستی "زمین و آسمان" شده اند.

+++

" آی هوار"

هوارـ هوارـ از دست توـ ای کردگار,

آهای آی زنگار ِپیر ِذلت , مظلوم خوار,

این بود آن مدار ِ قرار با ندار :که ما بر آن چرخیدیم؟

کجاست عدل ِعلی تو, بامداد بهار؟

کجاست رحیم و رحمان تو ـ ولی درستکار؟

بگوهمه ی مقربانت :جز خشم کور نبودند؟

بگوقرن هاـ صداقت و مهرشان غیر از این نبود؟

کدام وحشیگریست:

آن ـ شمر وکربلا و هفتاد و دو تن ـ

یاـ جنون خاوران ِروح الله ؟

بگو , فریاد بزن ـ اقرار کن,

کین مقایسه: بازی ِابلهانه است.

از سران ِسیر ِسینه سپر سّید توـ

چه بگویم : که لقمه را از دهان می دزدند.

امان نیست , کس ازجورخشمشان ,

کجاست گر یکی ـ نه,

خاکسترش کنند!

ناموس اش به سیخ کشند

اینجاتجاوز ِ به اسیر: , قانون قضاست؟!

+++

"تحمل سگ"

تا کی و کجای تحمل زور؟

سجده بر این سفره ی فساد؟

چشم به آسمان بی رحمت ؟

شرم باد برگمان گنگ !

دریغ برآن نرمش ِ وباور ِ مست ِعشق ـ

که: سوده ی پلشتی ِفریب ِعصری شد ـ

که: ناقض ِعهد ِبرابری و برادری بود و

شلاق اش برگرده ِ گرسنه .

گر: تحمل سگ با ایوب صبر بیامیزد

بیدریغ : بند ناف کوه می برید!

تا چه: جزغاله های شاه و شیخ را ـ

درخراب ِگوشه زار ِ دیروز

تـــا : تجربه زار ِتلخ ِگدائی ِامروز!

{ دراین شبستان} هاـ

تنها:زحمتکشان گرسنه بودند که

در این میانه ِی بازارزرگری ـ

حمال ِ بار ِشوکت ِسایه ونماینده ی خدا بودند,

بخاطر آز و قدرت هر دو می مردند

و مذهب: تسمه بر گرده ی رنجورشان می کشید ـ

و انسان در برابرشان مورچه ای بیش نبود ,

زیراهیچکدام:

{گندم را نکاشته خوردند}

در سرما و گرما : بی درخت رنج ,

{ مامن گرم وخنک داشتتند}

آنها دیری :

رازگشودن قفل نان چرب,

و معراج قدرت گنج راشناخته بودند

خشک جانانی ایچنین هیزو تیز

با وعده ی وعظ ِخوشبختی وبهشت

برندگان "گنج"ی شدند

بی هیچگونه "رنج"

کسانیکه درس تقیه وشاه , سایه ی خدا ,

و سرقت ِفرصت ِخوب بموقع آنرا آموخته بودند!

بهنام ـ 22 اگوست 2010