الجزایر، اعتراض توده های ناراضی و چشم انداز

سومین تجربه؛ بعد از ایران و بولیوی

الجزایر با 34 میلیون نفر جمعیت، از کشورهای تولید کننده نفت اوپک است. روزانه 2 میلیون بشکه نفت تولید می کند، تولید سالانه گاز آن 85 میلیارد متر مکعب است که 95% آن به اتحادیه اروپا صادر می شود و برابر با بیش از 25% کل نیاز ممالک عضو اتحادیه است. الجزایر از نظر اقتصادی به درآمد نفت و گاز وابسته است و این دو منبع انرژی 98% صادرات کشور را تشکیل می دهد. از نفت و گاز که بگذریم پتروشیمی، دارو سازی، تولید کود و سموم،  صنایع فولاد و آهن، تولید روغن خوراکی، کارخانه قند و شکر و تولیدات غذایی ، تولید مواد ساختمانی و تولیدات کشاورزی کشور نیز از رونق برخوردار است . اضافه ارزش های نفتی در چرخه انباشت و بازتولید سرمایه اجتماعی کشور نقش مهمی ایفاء می کند. اقلام قابل توجهی از آن نیز صرف فساد مالی، سازمان دهی نظامی پلیسی و امنیتی و خرید تسلیحات می شود. میزان بیکاری به ویژه بیکاری جوانان بسیار بالاست. بنا به آمار دولتی در سال 2009 بیکاری جوانان 12،4% بود که تخمین های غیر رسمی آن را حدود 30 درصد می داند. از سال 2001 در این کشور هرگونه تظاهرات ممنوع شده است. آزادی های اساسی پایمال و سانسور شدید حاکم است و دستگاه قضایی به راحتی آب خوردن حکم اعدام صادر می کند.

افزایش قمیت کالاهای اساسی به ویژه مواد غذایی هم چون گندم، برنج، ذرت و شیر که در اوائل بهار سال 2008  سبب اعتراضات گسترده مردمی در بسیاری از نقاط دنیا از جمله مصر، مکزیکو، موریتانی، سنگال و سایر کشورها شد بعد از کاهش اندک در سال 2009، افزایشی شدید را در سال 2010 به ویژه در زمستان آغاز کرد به نحوی که مثلا قیمت برنج در ویتنام در ماه نوامبر دوبرابر شد و افزایش در هند 18% بود. به گزارش سازمان کشاورزی و خواروبار سازمان ملل افزایش قیمت مواد غذایی در دسامبر 2010 به بالاترین مقدار خود رسید و به قیمت های سال 2008 نزدیک شد. به نحوی که قیمت گندم از 291 به 327 دلار آمریکا برای هرتن رسید. تغییر قیمت برای ذرت از 166 به 240 دلار بود.

در ااجزایر اعلام افزایش قیمت مواد سوختی و شکر(از 70 دینار به 150 دینار یعنی کمی بیش از نیم دلار آمریکا) با اعتراضات گسترده توده های کارگر و فرودست در همه شهرهای کشور به ویژه شهرهای بزرگ همراه شد. این افزایش قیمت رسمی، افزایش غیررسمی کالاهای اساسی از جمله افزایش 30 درصدی مواد غذایی را تکمیل کرد. افزایش قیمت ها جوانان را که افقی روشن در مقابل خود نمی بینند و با نرخ بیکاری 20 درصدی به آینده خود امیدی ندارند به خیابان ها آورد. اعتراضی که دوجنبه داشت. اعتراض به فقر و گرسنگی و بی مسکنی و نرخ بالای بیکاری و سایر سیه روزی های ناشی از موجودیت و استیلای نظام سرمایه داری و اعتراض به جنایات و دیکتاتوری و کشتار هر نوع آزادی توسط دولت سرمایه داری عبدالعزیز بوتفلیکا که 20 سال است فساد سیاسی و فساد مالی را در هم تنیده و مانند همگنان خود تنها با نیروی سرکوب سرمایه برمسند قدرت نشسته است

جوانان خسته از سرکوب و بدون افق در پیش روی به خیابان ها آمدند. به ساختمان های دولتی، بانک ها و ادارات پست حمله بردند. در منطقه اعیان نشین ال بیار در مغازه های لوکس و سوپرمارکت های پر از مواد غدایی را بروی مردم گشودند یا تخریب کردند. در حالی که ثروتمندان از ترس در خانه هاشان سنگر گرفته بودند و خیابان ها را به جوانان سپردند. بیش از 1000 نفر دستگیر و سه نفر در اثر تبراندازی پلیس کشته شدند. جوانان با پلیس به مقابله پرداختند به نحوی که 763 زخمی از 826 نفر زخمی تا روز شنیه 9 ژانویه را نیروهای سرکوب دولتی  شامل پلیس و نیروهای امنیتی تشکیل می داد. اعتراضات گسترده مردمی و مقابله خونین آن ها با نیروهای سرکوب و عدم عقب نشینی آن ها به خانه ها دولت را به عقب نشینی وادار کرد و افزایش اعلام شده ی قیمت مواد سوختی و شکر را البته به طور موقت تا ماه آگوست پس گرفت. این پایان کار نیست. زیرا به خواسته های اساسی جوانان برای کار و زندگی بهتر پاسخی نمی دهد. مشکل اساسی این است که در الجزایر نیز یک آلترناتیو قوی کارگری وجود ندارد. در این رخداد جای پایی از فعالیت سازمان یافته کارگری دیده نشده است. نه کارگران با سابقه نفت و گاز، نه معلمان و کارگران سایر صنایع و کشاورزی و صنایع خدماتی،  اما در مقابل بیش از 600 گروه اسلامی وجود دارد که به عنوان مبارزه علیه دولت به روستاها حمله می برند. به شبکه القاعده متصل اند، جوانان را برای عملیات انتحاری تربیت می کند، مردم را قتل عام می کند و خواهان ایجاد یک دولت اسلامی هار و درنده هستند!!! از سال 1992 تا کنون بیش از 70 هزار نفر قربانی این خشونت های دوطرفه  شده اند . بنابراین با بدتر شدن وضعیت موجود و فقدان یک نیروی سازمان یافته آگاه و ضد سرمایه داری از طبقه کارگر، امکان سربازگیری این  نیروهای ارتجاعی از جوانان ناراضی باز هم بیشتر می شود.  

سیمای سوسیالیسم

12  ژانویه 2011