مصاحبه تارنمای چشم انداز کارگری با صدیق اسماعیلی در رابطه با دومین کنفرانس سالانه لیبراستارت در ترکیه

1- اتحاد بینالمللی در حمایت از کارگران در ایران، یکی از شرکت کنندگان و شما یکی از سخنرانان در کنفرانس بینالمللی لیبر استارت در استانبول بودید، چگونه بود که در آن شرکت نمودید؟

این برنامه، دومین کنفرانس سالانه لیبر استارت بود که در تاریخ 18 نوامبر تا 20 نوامبر در کشور ترکیه برگزار شد. لیبر استارت به همراه اتحادیههای دیسک و پترول ایش (اتحادیه کارگران نفت) و با حمایت دیگر تشکلهای عمده کارگری در ترکیه، این کنفرانس را سازمان داده بودند. از تشکلها و اتحادیههای کارگری مختلف در سراسر جهان دعوت شده بود تا در این کنفرانس شرکت کنند. "اتحاد بینالمللی در حمایت از کارگران در ایران" نیز یکی از تشکلهایی بود که به این کنفرانس دعوت شده بود. رفقا فرخنده آشنا، امید رضایی و من به عنوان نمایندگان اتحاد بینالمللی، در این کنفرانس شرکت کردیم. دلیل و اهمیت شرکت در این کنفرانس، اطلاع رسانی در مورد وضعیت و مبارزات طبقه کارگر در ایران، آشنایی بیشتر و ارتباط وسیعتر با تشکلهای مختلف کارگری، جلب حمایت تشکلهای کارگری از جنبش کارگری ایران و نیز پافشاری بر ضرورت استقلال طبقاتی جنبش کارگری و بطور مشخص استقلال مالی تشکلات کارگری بود.

3- در صورت امکان چگونگی برگزاری کنفرانس را مختصرا توضیح دهید و تعداد نیروها و کشورهای شرکت کننده چگونه بود؟

در این کنفرانس بیشتر از صد تشکل از سی و دو کشور مختلف در آمریکای شمالی، اروپا، استرالیا، آفریقا، شرق آسیا و خاورمیانه شرکت داشتند. قبل از شروع کنفرانس، یک حرکت اعتراضی در روز جمعه 18 نوامبر در حمایت از کارگران اعتصابی جی.ای.ایی صورت گرفت و شرکت کنندگان در یکی از محلات شهر استانبول در حمایت از کارگران اعتصابی تجمع کردند. چند نفر از نمایندگان تشکلها همانجا سخنرانی کردند و حمایت خود را از کارگران اعتصابی نشان دادند.

بعد از ظهر روز جمعه کنفرانس با سخنرانی رئیس اتحادیه کارگران نفت ترکیه افتتاح شد سپس نایب رئیس فدراسیون سراسری کارگران نساجی، پوشاک و چرم تونس و نیز "اریک لی" از لیبراستارت در رابطه با اهداف و اهمیت برگزاری کنفرانس سخنرانی کردند. آنها ضمن اشاره به بحران اقتصادی نظام سرمایهداری به همبستگی بینالمللی کارگران تاکید کردند. به دنبال آن چند پیام همبستگی از طرف فدراسیون جهانی حمل و نقل (ITF)، فدراسیون بینالمللی اتحادیههای کارگران صنایع شیمیایی قرائت شد و نیز پیامی ویدیویی از طرف خانم شارون بارو دبیر کل کنفدراسیون جهانی اتحادیههای کارگری پخش شد. صبح روز شنبه کارگاههای آموزشی شروع شدند. در مجموع 21 کارگاه آموزشی برگزار گردید که هر سکشن آن دارای چهار کارگاه آموزشی بود. کارگاههای آموزشی از قبل با درخواست تشکلهای شرکت کننده سازمان داده شده بودند و در هر کارگاه سخنرانان به مدت 60 دقیقه سخنرانی میکردند و نیم ساعت نیز به پرسش و پاسخ اختصاص داده شده بود. کنفرانس با جمعبندی از مباحث مطروحه در کارگاههای مختلف ادامه پیدا کرد و سرانجام با سرود انترناسیونال خاتمه یافت. در کارگاه مربوط به ایران، ما ابتدا یک گزارش کلی از تاریخچه مبارزات جنبش کارگری ایران از اوایل انقلاب 57 تا به حال را ارائه دادیم سپس در رابطه با وضعیت و مشکلات جنبش کارگری ایران از جمله قراردادهای سفید امضا، پیمانکاری، وضعیت کودکان کار، اخراج کارگران و بیکاری فزاینده، سوانح و عدم امنیت محل کار و نیز گزارشی کامل از دستگیری و زندان کارگران و فعالین کارگری و غیره برای شرکت کنندگان توضیح دادیم و در انتها ضمن تاکید بر همبستگی طبقاتی بینالمللی، ضرورت استقلال طبقاتی و مالی طبقه کارگر را متذکر شدیم. ما همچنین علیه نهادهای ضد کارگری سرمایهداری موضع گرفتیم و سیاستهای مخرب و مضر آنها را گوشزد کردیم. در اختتامیه کنفرانس نیز خلاصهایی از مباحث ما را که در کارگاه ایران ارائه داده بودیم، مجددا توسط یکی از رفقای ما برای کل شرکت کنندگان تکرار گردید.

4- آیا درست است که سولیداریتی سنتر به طور رسمی در کنفرانس شرکت داشت و به علاه بخشا اداره کنفرانس را به همراه لیبر استارت بر عهده گرفته بود؟

مرکز همبستگی آمریکائی (سولیداریتی سنتر) نیز یکی از شرکت کنندگان بود. دو نفر به نمایندگی از سولیداریتی سنتر در کنفرانس حضور داشتند و سه کارگاه آموزشی مربوط به مسائل بحرین و بهار عرب و اتحادیههای کارگری که متشکل از نمایندگان تشکلهای کارگری کشورهای مصر، تونس، مراکش، الجزایر و اردن و عراق بود را اداره میکردند و چند نفر مترجم زبانهای عربی- انگلیسی را با خود آورده بودند. اما آنها اداره کننده و یا سازمان دهنده کنفرانس نبودند. ذکر این نکته لازم است که دو نفر به نمایندگی از یک تشکل ایرانی تحت عنوان " شبکه اتحادیه های کارگری ایران" به این کنفرانس دعوت شده بودند. این گروه کاملا مشکوک و ناشناخته بودند. در طی کنفرانس نماینده سولیداریتی سنتر اعلام کرد که این گروه از طریق سولیداریتی سنتر در این کنفرانس شرکت کردهاند. نمایندگان این گروه اعلام کردند که به شکل مخفیانه در ایران فعالیت میکنند اما جزئیات فعالیت خود را مطرح نکردند. در این مورد ما در حال تحقیات بیشتری هستیم و متعاقبا اطلاع رسانی خواهیم کرد.

5- از آنجا که میدانیم سولیداریتی سنتر با نام کارگر، علیه جنبش کارگری آمریکا و جهان عمل میکند، حضور نمایندگان آنها در کنفرانس بحث برانگیز است، نظر شما در این باره چیست؟

به طور قطع حضور نهاد ضد کارگری سولیداریتی سنتر در این کنفرانس بحث برانگیز است و کارگران و فعالین کارگری حق دارند که نسبت به این موضوع حساسیت نشان دهند.

در درجه اول باید توضیح داد که "سولیدایتی سنتر" در واقع بخش روابط بین المللی فدراسیون کار آمریکا (AFL) میباشد که ۱۲ میلیون عضو از اتحادیه های کارگری دارد. لذا آنها در کنفرانسهای تشکلهای اتحادیه ای و کنوانسیونهای کارگری همواره نماینده ارسال میکنند. در ثانی سولیداریتی سنتر اداره کننده و مسئول این کنفرانس نبود. بعلاوه، صرف شرکت یک جریان بورژوایی نظیر سولیداریتی سنتر در کنفرانسی که صد تشکل دیگر در آن حضور داشتند، دلیلی برای عدم حضور فعال نیروهای چپ و کمونیست در جنبش کارگری محسوب نمیگردد.

واقعیت این است که نظام سرمایهداری دچار بحران عمیقی شده است. تضادهای لاینحل و آشتی ناپذیر نظام سرمایهداری و نیز بحران موجود که ناشی از ذات و خاصه سیستم سرمایهداری است، باعث شده تا تفسیر و تبلیغ شکست کمونیسم از جانب نئولیبرالیسم و برقراری نظم نوین جهانی به سرکردگی آمریکا، به باتلاقی برای خود آنها تبدیل شود. نظام سرمایهداری هیچ آلترناتیو و بدیلی برای برون رفت از منجلابی که خود به پا کرده است، ندارد. از دیگر سو، اشتیاق به ارتقای حقوق و کرامت بشر، برقراری جامعهای انسانی بدور از تبعیض و استثمار، و نفرت و انزجار از سیادت، آمریت و استبداد، چون رویکردی فراگیر است، توهم به بی بدیل بودن نظام سرمایهداری، کم و بیش از بین رفته و باری دیگر سوسیالیسم به عنوان تنها بدیل و علم رهائی بشر بر سر زبانها افتاده است.

سرمایه داری، از آمریکا تا یونان، از مصر تا ایران و از پاکستان تا تایلند تا خرخره در بحران های اقتصادی و سیاسی فرورفته و راهی برای بیرون آمدن از این وضعیت پیش رو ندارد. بر بستر این اوضاع، اعتراضات و اعتصابات کارگری در سطح گستردهای در کشورهای مختلف به درجات مختلف در جریان است. در برخی کشورها نظیر تونس و مصر در پی انقلاب های سیاسی و گشوده شدن نسبی فضای سیاسی، جنبش های کارگری روند رو به رشد صعودی دارند و این بورژوازي را به هراس انداخته است، از سوی دیگر در سایه دیکتاتوریهای حاکم، جنبش های کارگری با همه سرکوب و فشارها در حال رزم و تلاش اند. به موازات مبارزات طبقه کارگر جهانی در کشورهای مختلف و در سطوح گوناگون، بورژوازی جهانی می کوشد تا با تشدید فعالیت نهادها، ارگانها، و مراکز ضد کارگری و به نیت پیشبرد اهداف خود، به عنوان حامی و مدافع طبقه کارگر ظاهر شود و در این میدان شور انگیز و پر غوغا، به قیمت منحرف کردن مبارزات رادیکال جنبش اجتماعی طبقه کارگر، بیشترین سود را ببرند. آنها فعالانه در تلاش برای تحریف مبارزات رادیکال جنبش طبقه کارگر هستند. جناح های مختلف بورژوازی چه در سطح ملی و چه بین المللی علی رغم تضاد منافع در برخی موارد، عملاً دستشان علیه طبقه کارگر در دست هم است. از یک سو حکومت های دیکتاتوری با سرکوب داخلی فعالین کارگری، جنبش طبقه کارگر را به عقب می رانند، و از سوی دیگر نهادهای امپریالیستی در تقابل ظاهری با حکومت های دیکتاتوری، با ارائه "خدمات" مالی، تدارکاتی، آموزشی، ترجمه، چاپ و غیره مدعّی هستند که جنبش های کارگری را تقویت می کنند! اما چشم های بیدار بسیار در طبقه کارگر، هشیارانه به این سیاست ها چشم دوخته اند و در مراحل مختلف نسبت به آن ها هشدار می دهند و می کوشند طبقه کارگر و مبارزات صادقانه آن را از آسیب این انحرافات به دور نگه دارند. این وظیفه بر دوش رهبران و فعالین مترقی و سوسیالیست طبقه کارگر است که به مدد تجربیات گذشته، جنبش کارگری را مرحله به مرحله جلو ببرند و از هرگونه انحراف دست ساز این نهادها، به دور نگه دارد.

حضور پر رنگ تشکلهای کارگری کشورهای عربی شمال آفریقا و خاورمیانه که در حال حاضر در یک شرایط حساس سیاسی به سر میبرند و نیز دخالت نهادهای ضد کارگری وابسته به سرمایهداری برای نفوذ در درون جنبش کارگری در این مناطق، حضور کمونیستها و مدافعین واقعی جنبش کارگری را میطلبید تا به افشای ماهیت مخرب و ضد کارگری نهادهای سرمایهداری بپردازند و در مورد نقش مخرب آنها افشا گری کنند. این یکی از مهمترین وظایف و اهداف ما در این کنفرانس بود. بسیاری از تشکلهای کارگری از ماهیت شوم سولیداریتی سنتر و نهادهای نظیر آن، بی خبر بودند. همانطور که پیشتر اشاره کردم، کارگاه آموزشی مربوط به مسائل جنبش کارگری ایران را که اتحاد بینالمللی ارائه داد ضمن بیان تاریخچهایی از مبارزات جنبش کارگری در ایران و نیز گزارشی از وضعیت طبقه کارگر، به استقلال مالی جنبش طبقه کارگر تاکید کرد و در حد توان علیه نهادهای ضد کارگری علیالخصوص سولیداریتی سنتر افشاگری شد. تم اصلی بحث من در این کنفرانس در رابطه با استقلال مالی جنبش طبقه کارگر و موضعگیری صریح علیه سولیداریتی سنتر و بنياد اوقاف ملى براى دمكراسى بود. روز قبل از برگزاری کارگاه آموزشی، ما با بسیاری از تشکلهای شرکت کننده در رابطه با سولیداریتی سنتر صحبت کردیم و سیاستهای ضد کارگری و مخرب آن را افشا کردیم. من حتی از نمایندگان سولیداریتی سنتر نیز دعوت کردم که در کارگاه آموزشی اتحاد بینالمللی شرکت کنند و اگر حرفی در دفاع از خود دارند بیان کنند اما نهایتا در کارگاه حضور پیدا نکردند.

ذکر این نکته را نیز لازم میدانم؛ چند سال پیش آن زمان که اتحاد بین المللی و دیگر فعالین کارگری علیه سولیداریتی سنتر موضع گرفتند، عدهای از فعالین سیاسی نقش سولیداریتی سنتر و تلاش این نهاد ضد کارگری برای منحرف کردن جنبش کارگری را غیر واقعی قلمداد میکردند و مقالات متعددی در این باره نوشتند. اما امروز ظاهرا به خطرناک بودن سولیداریتی سنتر پی بردهاند و این نه تنها بد نیست بلکه جای خوشحالی است، منتها پس از چند سال به یکباره موضع گیری علیه سولیداریتی سنتر آن هم فقط در سایتهای انترنتی فارسی کافی نیست. باید عملا و در سطوح و به زبانهای مختلف بین المللی علیه سولیداریتی سنتر افشاگری کرد. ما تلاش کردیم و تا حد زیادی نیز موفق شدیم که در این کنفرانس سهمی در شناسایی و افشای ماهیت سولیداریتی سنتر در میان دهها فعال کارگری شرکت کننده داشته باشیم.

6- آیا امکان دارد گوشههایی از سخنرانی خود را بیان کنید؟

همانطور که قبلا اشاره کردم ما در نشستهای جانبی با نمایندگان تشکلهای مختلف، علیه سولیداریتی سنتر افشاگری کردیم و در کارگاه مربوط به مسائل جنبش کارگری ایران ضمن محکومیت دخالت نهادهای ضدکارگری سرمایهداری در مسائل جنبش کارگری، به استقلال مالی طبقه کارگر تاکید کردیم. متن دقیق صحبتهای من در رابطه با استقلال مالی جنبش طبقه کارگر به این شکل بود:

" رفقا با سلام و تشکر از شرکت در این کارگاه، بحث من در رابطه با ضرورت استقلال مالی تشکلات کارگری است. رفقای من در رابطه با تاریخچه مبارزات جنبش کارگری در ایران، اعتراضات کارگری و اعتصابات کارگری صحبت کردند و واقعیت وضعیت اسفبار کارگران ایران را توضیح دادند، در ادامه صحبتهای آنها، میخواهم به این نکته اشاره کنم که اعتصابات کارگری و مبارزات کارگری نیازمند تقویت از جوانب مختلف است که مهمترین آنها کمکهای مالی است علیالخصوص به کارگران اعتصابی یا کارگران زندانی. اما منظور ما از کمکهای مالی چیست؟

من میخواهم به استقلال مالی طبقه کارگر اشاره کنم و به طور قطع تشکلات کارگری باید به نیروی خود و حق عضویت اعضای خود متکی باشند و کمکهای مالی در صورت نیاز فقط توسط کارگران و هم طبقه ایهایشان از کشورهای مختلف جهان به عنوان سمبلی از همبستگی طبقاتی کارگری صورت بگیرد. این مهمترین نکتهایی است که باید با دقت به آن توجه کرد.

کمکهای مالی از همطبقهایهایمان در سراسر دنیا با دریافت کمک مالی و یا تدارکاتی از تشکلاتی که بودجهشان توسط دولتها و یا نهادهای سرمایه داری تامین میشود و به کارگران پاسخگو نیستند کاملا متفاوت است.

به این اعتبار توجه به پرنسیبهای فوق و ضرورت حفظ استقلال طبقاتی کارگران و تشکلات کارگری، و با توجه به شرایط حساس جنبش کارگری ایران هرگونه کمک مالی و یا تدارکاتی مستقیم و غیر مستقیم از تشکلات و نهادهایی که در ایران و یا خارج از ایران توسط دولتهای مختلف سرمایه داری حمایت میشوند از زاویه جنبش مستقل طبقاتی کارگران در ایران کاملا مردود است.

تشکلهای مستقل کارگری و فعالین کارگری در ایران به نهادهای ضد کارگری از جمله سولیداریتی سنتر که بیشتر از ٩٠ درصد از بودجه آن توسط دولت آمريكا و بنياد اوقاف ملى براى دمكراسى كه زير چتر كنگره آمريكا مى باشد تامين ميشود، نه گفتند و از همکاری و مراوده با آن خودداری کرده اند.

نه تنها کارگران ایران بلکه اعتراضات زیادی توسط فعالین اتحادیه ای و کارگری در آمریکا، و برخي شوراها و فدراسيونهاى كارگرى شهرى و ايالتى در آمريكا، عليه سوليداريتى سنتر و فعالیتهای آن و با درخواست قطع هر گونه كمك مالى و همكارى آن با دولت آمريكا در جریان بوده است. با توجه به اطلاعات فوق و نيز عدم تلاش آشكار و رسمى فدراسيون كار آمريكا (اى اف ال)- كه سوليداريتى سنتر بخش بين المللى آن را تشكيل ميدهد- براى توقف رسمى، عملى و علنى دريافت حمايتهاى مالى اين مركز از دولت آمريكا، و با توجه به اختصاص بودجه ویژه برای پیشبرد طرح "دموکراسی برای ایران" از طرف دولت آمریکا، ما دخالت "مرکز آمریکایی برای همبستگی بين المللى کارگری" (سوليداريتى سنتر) در هرگونه امور مربوط به جنبش كارگرى ايران را به ضرر منافع آنى و آتى جنبش کارگری، استقلال طبقاتى كارگران میدانیم و تلاشهای این نهادهای ضد کارگری صرفا در جهت تقویت سیاستهای رسمی دولت آمریکا و سرمايه دارى جهانى در قبال تحولات جاری در ایران است. من از نمایندگان سولیداریتی سنتر که در این کنفرانس حضور دارند دعوت کردم تا در کارگاه آموزشی ما شرکت کنند و پاسخگو باشند اما متاسفانه در این کارگاه شرکت نکردند و دلیلش هم کاملا واضح است چون حرفی برای گفتن ندارند. آنها تلاش میکنند تا با نفوذ در درون جنبش کارگری، مبارزات رادیکال آنها را به انحراف بکشانند و با استفاده از امکانات مالی خاصی که دارند فعالین کارگری و تشکلات مستقل کارگری را به طرف خودشان بکشانند. واقعیت این است که سولیداریتی سنتر به موازات حملات ناتو و آمریکا و کشورهای غربی به دستآوردهای مبارزات حق طلبانه مردم در کشورهای شمال آفریقا و خاورمیانه، در منحرف کردن مبارزات رادیکال جنبش طبقه کارگر نقش دارد.

به این اعتبار با توجه به وضعیت سیاسی موجود در ایران و بحران سیاسی – اقتصادی رژیم اسلامی، قدرتهای بزرگ تلاش میکنند تا آلترناتیو مورد نظر خود را پیدا کنند و همگی اینها حساسیت بیشتر ما را میطلبد. در چنین شرایطی همبستگی طبقاتی جنبش جهانی طبقه کارگر و افشای ماهیت نهادهای ضد کارگری وابسته به سرمایهداری کاملا ضروری است. بنابراین، فعالیتهای ما به خبررسانی و نیز ارتباط و همكارى با فعالين كارگرى و اتحاديه ها و سازمانهاى مستقل و واقعى كارگرى و مترقی در كشورهاى مختلف جهان، بر مبناى منفعت جهانى طبقه كارگر، متمرکز خواهد بود."

7- آیا نیروهای کارگری که از کشورهای دیگر در کنفرانس شرکت داشتند چه نگاه و ایدهایی به سولیداریتی سنتر داشتند؟ و کلا در مورد تشکل مستقل و استقلال مالی چگونه میاندیشیدند؟

در بین تشکلهای شرکت کننده هم تشکلات رادیکال وجود داشتند و هم تشکلات رفرمیست. اما به طور کلی اکثر تشکلها از ماهیت سیاسی سولیداریتی سنتر بی اطلاع به نظر میرسیدند. علیالخصوص به نظر میرسید که سولیداریتی سنتر با برخی از تشکلهای کشورهای عربی نظیر اردن، الجزایر مراکش و غیره رابطه نزدیکی برقرار کرده است. زمانی که ما افشاگری علیه سولیداریتی سنتر را چه در کارگاههای آموزشی مختلف و چه در نشستهای جانبی شروع کردیم، تعدادی از این تشکلها مشتاقانه از ایدههای ما استقبال کردند و حتی عدهای نیز علیه سولیداریتی سنتر و اتحادیههای دیگری که سیستم بوروکراتیک روی آنها حاکم است موضع گرفتند و از آلترناتیو کارگری و استقلال مالی جنبش طبقه کارگر صحبت میکردند. برای نمونه حزب کنگره کارگران در کنیا، اتحادیه جدید کارگران (عرب- یهود) در اسراییل، واک مان، تشکل کارگران آفریقای جنوبی، فعالین کارگری ترکیه از جمله دیسک و غیره حساسیت خاصی نسبت به نفوذ نهادهای ضد کارگری وابسته به امپریالیسم از جمله سولیداریتی سنتر در درون جنبش کارگری داشتند.

9- شما به عنوان یکی از فعالان کارگری شرکت کننده در این کنفرانس، چه جمعبندی و نظری در باره این کنفرانس ارائه میدهید؟ آیا توانستید با نمایندگان تشکلهای کارگری جوامع دیگر در این کنفرانس روابط برقرار نمایید؟

همانطور که پیشتر اشاره شد، بحران عمیق و گسترده ای دامن سیستم سرمایه داری را گرفته است که پیامد آن اخراج و بیکار سازی میلیونها کارگر، قطع و کاهش بیمههای خدماتی، بالا رفتن هزینهها و گسترش فقر در دنیاست که به سطح بیسابقهای رسیده است. در مقابل، مبارزات کارگران و توده های محروم در کشورهای مختلف در جریان است که در نتیجه آن، چند دیکتاتور در خاورمیانه و شمال آفریقا سقوط کردهاند. در پروسه این مبارزات، در نیویورک "جنبش اشغال وال ستریت" شکل گرفت و متعاقبا مردم معترض انگلیس، "سنت پل لندن" را اشغال کردند و اعتصابات عمومی و اعتراضات بینالمللی وسیعی در کشورهای مختلف در جریان است. در پرتو این مبارزات، فصل جدیدی از حرکتهای اعتراضی عظیم اجتماعی و سراسری شکل گرفته است که بیشتر از هر زمان دیگری نیازمند همبستگی بینالمللی طبقاتی است. به این اعتبار کنفرانس ترکیه، فرصت مناسبی بود تا ارتباط وسیعتری با تشکلهای کارگری کشورهای مختلف صورت گیرد. حمایت از حرکتهای اعتراضی کارگری علیه نظام سرمایهداری و نیز جلب حمایت تشکلهای کارگری از جنبش طبقه کارگر ایران و همچنین تشریح وضعیت نابسامان طبقه کارگر ایران، یکی از دستآوردهای این کنفرانس بود. حضور یکصد تشکل در این کنفرانس و ارتباط مستقیم با نمایندگان این تشکلها، معلومات و آگاهی بیشتر و دید بازتری را نسبت به جنبش کارگری در سطوح مختلف به ما داد و همچنین لزوم همبستگی طبقاتی و اقدامات مشترک در حمایت از جنبش طبقه کارگر و فعالین این جنبش، بیشتر نمایان شد.

مباحث مطرح شده در جلسات رسمی کنفرانس و حواشی آن نیز آموزنده و حائز اهمیت بودند. فعالین جوانی از تشکلهای ترکیه بحث "آلترناتیو کارگری" را پیش کشیدند و معتقد بودند که بسیاری از اتحادیههای کارگری که ماحصل مبارزات یک دوره از جنبش کارگری بودند، امروزه بنا به سیاستهای خاص آنها، جوابگوی نیاز کارگران نیستند. از این رو آنها ایجاد تشکلهای رادیکال و خود ساخته کارگری را به عنوان آلترناتیو کارگری مطرح کردند. نماینده اتحادیه (آڕ.ام .تێ) انگلستان نیز به این موضع گیری سمپاتی نشان داد و اظهار داشت اگر یک اتحادیه موضع رادیکالی در جهت منفعت کارگران داشته باشد به شدت از طرف دولت تحت فشار قرار خواهد گرفت. او همچنین به برگزاری المپیک در شهر لندن اشاره کرد و گفت که کارگران مترو و راه آهن در لندن دولت را تهدید کردهاند که در ایام برگزاری المپیک اعتصاب خواهند کرد. این واقعه حزب محافظه کار بریتانیا را شدیدا به وحشت انداخته است تا جائی که بعد از رایزنیهای طولانی مدت شهردار لندن با نماینده اتحادیه (آر.ام.تی) سرانجام دستمزد کارگران مترو را افزایش دادند و قرار بر این که دستمزد این کارگران مجددا افزایش یابد.

کارزار حمایت از مبارزات آزادیخواهانه مردم فلسطین و حضور فعالین این کارزار در کنفرانس نیز قابل توجه بود. آنها ضمن تاکید و ضرورت بایکوت دولت اسرائیل، افرادی را که با بایکوت اسرائیل مخالفت میکردند، مورد نقد قرار دادند. تشریح وضعیت جنبش کارگری در آفریقای جنوبی و کنیا نیز یکی دیگر از موضوعات مهم این کنفرانس بود. تشکلهایی که از این کشورها در کنفرانس شرکت کرده بودند از فقر و فلاکت سرسام آور و جانباختن هزاران انسان به خاطر گرسنگی و همچنین استثمار عریان صحبت میکردند. آنها در گزارشات خود اشاره کردند که چندین کمپانی خارجی در کشورهای آفریقایی سرمایه گذاری میکنند و نیروی کار ارزان خود را از آنجا تامین میکنند. اما کارگران این کمپانیها از هر گونه حقوق ابتدائی محرومند و به دلیل ازدحام نیروی کار و بیکاری وسیع، هر کارگر معترضی فورا اخراج میشود و رقابت شدیدی در میان کارگران به راه افتاده است. بر اساس گزارش آنها، حوادث در محل کار و عدم توجه به مسائل ایمنی، سالانه چندین کارگر را به کام مرگ میبرد، اگر کسی شانس فروش نیروی کار خود را داشته باشد یا باید قربانی ناامنی محیط کار شود و یا به خاطر گرسنگی تلف شود.

موضوع دیگر اینکه، اخبار و گزارشات مربوط به مسائل جنبش کارگری ایران و همچنین اخبار دستگیری و زندان فعالین کارگری به شکل گستردهایی انعکاس پیدا کرد. این کنفرانس امکان وسعت کارزارهای بینالمللی در حمایت از کارگران زندانی ایرانی را فراهم کرد. برای نمونه تشکل کنگره کارگران در کنیا، اعلام کردند که در اولین فرصت میتوانند آکسیونی در مقابل سفارت جمهوری اسلامی، در حمایت از کارگران زندانی ایران را سازمان دهند همچنین چندین تشکل قطعنامه اتحاد بینالمللی را امضا کردند و حمایت خود را از جنبش کارگری ایران و فعالین این جنبش اعلام کردند. در این زمینه ما ضمن پخش دهها نسخه از بولتن ویژه کنفرانس، اخبار منسجمی در رابطه با دستگیری و آزار و اذیت فعالین کارگری را به اطلاع تشکلهای کارگری شرکت کننده رساندیم.

تشکلات کارگری کشورهای عربی، خصوصا کشورهای شمال آفریقا بیشتر از هر تشکل دیگری مورد توجه بودند. با توجه به تحولات سیاسی در این مناطق، نهادهای بین المللی سرمایه نیز به شدت فعال هستند. آنها با استفاده از تمامی امکانات خود، (کمکهای مالی، دائر کردن کلاسهای آموزشی و غیره) حمایت و توجه بسیاری از این تشکلها را به خود جلب کردهاند. اکثر این تشکلها از ماهیت نهادهای بینالمللی سرمایه همچون سولیداریتی سنتر بی اطلاعند. این کنفرانس بهترین امکان برای ارتباط با تشکلهای کارگری بود که که به ضرورت استقلال مالی و طبقاتی پای فشرد، اگر چه این مهم نیازمند کار و فعالیت دو چندان فعالین سوسیالیست و مبارز کارگری است.

10- جمعبندی پایانی کنفرانس چگونه بود؟

بعد از اتمام کارگاهها، همگی شرکت کنندگان در سالن اصلی جمع شدند و نمایندگان تشکلها خلاصهایی از مباحث طرح شده در کارگاهها را یادآوری کردند. در این بخش از کنفرانس، رفیق امید رضائی به نمایندگی از اتحاد بینالمللی، ضمن تاکید بر همبستگی طبقاتی بینالمللی، مجددا به ضرورت استقلال مالی تشکلات کارگری اشاره کرد و از همه فعالین و تشکلهای کارگری خواست تا با هوشیاری بیشتر نسبت به نهادهای ضد کارگری برخورد کنند. کنفرانس ضمن جمع بندی مباحث در کارگاهها، با سرود انترناسیونال به زبانهای مختلف پایان یافت.

با درود و تشکر از شما که دعوت "تارنمای چشم انداز کارگری" را برای این گفتگوی مهم پذیرفتید

من نیز از فرصتی که در اختیارم گذاشتید، صمیمانه تشکر می کنم.

25/11/2011