از تابستان شصت تا تریبونال

کشور ما در طی سده ی بیستم، دو انقلاب سیاسی و چند تابستان داغ و سرنوشت ساز را پشت سر نهاد، تابستان 1285 و واداشتن مظفرال دین شاه به صدور فرمان مشروطیت در چهارده ی مرداد! قیام تاریخی سی تیر 1331، در پشتیبانی از دکتر محمد مصدق و وادشتن محمدرضا شاه به برکناری قوام ال سلطنه، و پذیرش شرایط دکتر مصدق برای ادامه ی نخست وزیری! روزهای داغ مرداد سال سی و دو، از همه پرسی برای انحلال مجلس شورای ملی، تا شکست نخستین کودتا و فرار شاه، و پائین کشیدن مجسمه ها از میدان های تهران و شهرستان های کوچک و بزرگ، و هم ناکام ماندن این جنبش مردمی، با کودتای ننگین 28 مرداد، با مباشرت آمریکا و بریتانیا، و از بگیر و به بندهای پس از کودتا، تا استقرار دیکتاتوری بیست و پنج ساله ی محمدرضا شاهی!

تابستان داغ 1357، از تظاهرات پراکنده در تهران و شهرستان ها، تا به آتش کشیدن سینما رکس آبادان در 28 مرداد، در یک توطئه ی مشترک دو جانبه ی ساواک و روحانیت، و سوختن بیش از چهارصد تن در میان شعله های آتش، در برابر چشمان زُل زده ی رئیس ساواک، و رئیس شهربانی این شهرستان که به بهانه حضور خراب کاران در سینما، ماموران آتش نشانی را از کمک رسانی، و تلاش به موقع برای خاموش نمودن آتش، و نجات جان دست کم، شماری از تماشاگران فیلم باز داشتند تا به گمان خود، بتوانند این جنایت را یک جانبه به گردن ملاها بیندازند، و به وارونه ی ارزیابی نادرست آنان، یک جانبه به گردن خودشان، و رژیم شاه می افتد.

نخستین راه پیمائی تاریخی، و پر شکوه صد هزارنفری مردم تهران، در روز سیزده شهریور، که به بهانه عید فطر، در تپه های قیصریه گرد آمدند، و مسیر قیصریه ـــ میدان شهیاد را پشت سر نهادند! تکرار این راه پیمائی، با جمعیت نیم میلیونی، و شعارهای تند سیاسی، به فراخوان جبهه ی ملی، در 16 شهریور، و در پی آن، برقراری حکومت نظامی در تهران، و 11 شهر بزرگ و کوچک کشور، در فردای آن روز، و کشتار وحشیانه ی صدها نفر در میدان ژاله، و خیابان های دور و بر بهارستان، و نیروی هوائی، در جمعه ی سیاه، و ثبت جمعه ی سیاهی، به نام هفده ی شهریور، و پدید آمدن چشم انداز یک انقلاب توده ای در افقی مه گون!

اما تابستان شصت را، باید سوزان تر از همه ی تابستان های گذشته دانست، تابستانی با آتش جهنم آخوندی، جهنمی واقعی بر روی زمین، و نه در آیه های قرآنی و یا ترهات روایتی، جهنمی برای بر قراری نظم اسلامی، بر مبنای قرآن، و یک بار دیگر، در سرزمین عجم ها، به شیوه ی خلفای صدر اسلام، و هجوم اعراب!

تابستانی با کتاب سوزان، و کشتار کتاب خوان ها، هم چون شاعران صدر اسلام، که به دستور محمد، در زیر پرده ی کعبه هم پناه نداشتند.. برقراری جهنمی که هیمه آتش اش، هنوز هم کتاب است، و کباب اش، فرزندان انقلاب!

جهنمی سوزان به گسترده گی پهن دشت ایران، برای سوزاندن آگاهی طبقاتی، دانش، فرهنگ و انسانیت! جهنمی، برای ترویج نادانی و خرافات دینی، و آتشی آن چنان فراگیر، که نسل دوم انقلاب هم، از آن چشم سوزی دارد، و شراره های آن، چنان وحشتناک، که بسیاری از هیبت آن، هنوز هم پای گزیر ندارند. .

تابستانی سیاه، با دندان های خونین ارتجاع اسلامی! تابستانی که بی گمان جای گاهی دارد بر تارک سیاه ترین روزهای تاریخ کشور ما، و جهان ما، به عنوان فصل خون، فصل نسل کشی، فصلی که با کشتارهای جمعی و تیرباران های شبانه آغاز می شود، و پیکر بیش از ده هزار تن را در طی چند ماه، در خاکستر خود دفن می نماید. موج خونی که تا کنون فرو نشسته، و پس از سی سال، هنوز هم بر فضای سیاسی کشور سایه افکنده است. تابستانی سیاه، که هفت سال دیرتر، و این بار در پی شکست در برابر عراق، و پذیرش شرایط آتش بس، با کشتار بیش از پنج هزار تن از زندانیان سیاسی، در کم تر از یک ماه، از نیمه ی دوم مرداد تا نیمه ی اول شهریور، به نقطه ی اوج خود می رسد، و کشتار سیاه دیگری را به ثبت می رساند، که هم جنبه ی انتقام جوئی دارد، و هم جنبه ی نخبه کشی! انتقام جوئی از اسیران خودی، در برابر شکست از بیگانه! و نخبه کشی، با کشتن چهره های مبارز زندان، در اجرای یک طرح از پیش آماده، به سبک سده های میانی، و شیوه های فاشیستی در پرتو برقراری دادگاه های تفتیش عقاید!

آن چه که در تابستان شصت و هفت روی می دهد، به مراتب دردناک تر است از تابستان شصت، زیرا در تابستان شصت، کسانی پای شکنجه و اعدام می روند، که با شعار سرنگونی، در برابر تهاجم و یورش لجام گسیخته رژیم، قد علم می کنند و در تابستان شصت و هفت، کسانی به پای میز تفتیش عقاید فراخوانده می شوند، که دوران بازجوئی، و شکنجه را پشت سر نهاده، با دریافت مجازات های ناعادلانه، در بی دادگاه های رژیم، دوران محکومیت خود را سپری می سازند و شمار زیادی از آنان، دوران محکومیت خود را به پایان رسانده و یا در شرف به پایان رساندن هستند. .

سی و یک سال پس از آغاز نسل کشی، فرهنگ سوزی، و اعدام بیش از ده هزار تن از بهترین و برازنده ترین فرزندان یک کشور در تابستان شصت، و بیست و چهار سال پس از برقراری دادگاه های تفتیش عقاید، با فرمان کتبی شخص خمینی، و توطئه ی از پیش آماده ی رهبران کنونی و روحانیون تراز اول در تابستان شصت و هفت می گذرد، آیا وقت آن فرانرسیده، که این خون ریزی های جنایت کارانه، و این کشتارهای فاشیستی در برابر افکار عمومی جهانی مطرح شود؟ آیا آنان که با طرح این بی داد، در برابر ایران تریبونال، تریبونالی که با کوشش و ابتکار بازمانده گان دهه ی شصت تشکیل شده، مخالف اند، هیچ اندیشیده اند که زمان طرح هر چه گسترده تر این جنایات تاریخی کی فرا می رسد؟ .و چند دهه ی دیگر باید انتظار کشید، تا امپریالیست ها از آن بهره برداری نکنند، و مبارزه ضد امپریالیستی سران جنایت پیشه ی جمهوری اسلامی به سامان برسد و نهایت اگر به سامان برسد و جمهوری اسلامی با سلام و صلوات صاحب بمب اتمی هم بشود و در برابر امپریالیسم هم بایستد؟ جز این است که هزینه ی گزاف این ولخرجی را هم باید کارگران و زحمت کشان بپردازند! آیا جز تشدید سرکوب، جز تشدید استثمار، جز تداوم حکومت اسلامی و لگد مال شدن آزادی و حقوق انسانی چه چیزی نصیب کارگران و زحمت کشان خواهد شد؟

سی و سه سال از برقراری جمهوری اسلامی می گذرد، رهبران جمهوری اسلامی دارند، آن چنان پیر و فرسوده می شوند که فردا نتوان آنان را بر کرسی اتهام نشاند. آیا باید به همه ی آنان فرصت داد که بدون مجازات، مثل صادق خلخالی، آرام سر بر بستر خاک بگذارند؟ .

مجید دارابیگی

نهم سپتامبر 2012