روز جهانی زن را گرامی می داریم!

۸ مارس در تمامی کشورها، روز اعتراض عمومی زنان علیه ستم و نابرابری است. بیش از ۱۳۰ سال پیش در چنین روزی زنان کارگر کارخانههای نساجی شهر نیویورک برای اعتراض به شرایط غیر انسانی و نابرابر خود در محیط کار تظاهرات کردند، اما پاسخ اعتراض آرام و مدنی آنها سرکوب وحشیانه پلیس بود. از آن به بعد حرکت اعتراضی زنان ادامه یافت تا سرانجام در سال ۱۹۱۱ میلادی کلارازتکین زن مبارز آلمانی ۸ مارس را به عنوان روز جهانی زنان پیشنهاد کرد و در سال ۱۹۷۷ یونسکو ۸ مارس را به عنوان روز جهانی زن به رسمیت شناخت. از آن سال به بعد زنان این روز را با برپایی مراسم گوناگون گرامی میدارند تا به خودشان و تمامی زنان جهان یادآوری کنند که برای داشتن جهانی بهتر و بدون تبعیض و تحقق خواستهای عدالت خواهانهشان، راهی طولانی در پیش است و مبارزهای مستمر و پیگیر را طلب میکند.

در سرزمین ما ایران نیز زنان سال هاست که برای پاره کردن زنجیرهای ستم و بردگی و بر پا کردن پرچم آزادی و برابری در تلاش هستند، تلاشهایی که همواره با سرکوب گسترده رژیمهای دیکتاتوری همراه بوده است. گستردگی و افزایش قوانین ضد زن در ایران، بخصوص در جمهوری اسلامی به اهرمی برای تضییع حقوق زنان بدل شده است و زنان سرزمینمان هنوز در موارد زیادی در خانواده، اجتماع، محیط کار، محل تحصیل و غیرو مورد خشونت و تبعیض قرار میگیرند. تبعیضی که هر روزه در تمامی لایههای بالایی و پایینی شهرها و روستاها شاهدش هستیم، ولی زنان مبارز ایرانی با شیوههای مختلف، فریاد آزادی خواهی خود را بلند کردهاند و در هر حرکت اعتراضی و دادخواهانه در صف اول مبارزه حضور دارند.

زنان ایرانی خواهان جهانی دیگر هستند، جهانی که زنان از حقوق انسانی برابر با مردان برخوردار باشند و هیچ انسانی به واسطه تبعیضی که از طرف حکومت یا جامعه به او تحمیل میشود، به ویژه به دلیل جنسیت خود مورد ظلم و ستم قرار نگیرد و همه انسانها در صلح و آزادی زندگی کنند و از تمامی امکانات جامعه به عدالت بهرهمند شوند.

۸ مارس (۱۸ اسفند ۱۳۹۱) را در شرایطی گرامی میداریم که زنان ایرانی از طرف حکومت سراپا تبعیض و تحقیر جمهوری اسلامی به شدت تحت فشار هستند و از هر گونه برگزاری مراسم و سخنرانی و یادآوری آشکار این تبعیض مضاعف محروماند و هر روز دامنه محدودیت و محرومیت بر آنها در تمامی سطوح جامعه بیشتر و بیشتر میشود ولی استواری و حق طلبی زنان ایرانی در این دوران سیاه و سخت چه در بیرون زندانها و چه در درون زندانها نشان داده است که زنان لحظهای از مسیر دادخواهی عقب نشینی نخواهند کرد. هم چنین یادآور میشویم که افزایش بازداشت و دستگیری و دیگر محرومیتها، حتی شکنجه و سنگسار و اعدام، هیچگاه باعث نشده مادران و زنان این سرزمین از پیگیری خواستههای حق طلبانه خود ناامید شوند، بلکه آنان را در راه خود مصممتر کرده است.

ما مادران پارک لاله ضمن تاکید بر سه خواسته همیشگی خود: آزادی همه زندانیان عقیدتی و سیاسی، محاکمه و مجازات آمرین و عاملین همه جنایات صورت گرفته در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی، لغو مجازات اعدام؛ یاد و خاطره و راه همه زنانی که به دلیل پیگیری خواستههای انسانی خود کشته یا زندانی یا از زندگی اجتماعی و فردی محروم شدهاند را گرامی میداریم.

ما تلاش میکنیم انعکاس صدای مادران و خانوادههای زجر کشیدهای باشیم که میخواهند فریاد آزادی خواهی و عدالت جویی خود و فرزندانشان را به گوش جهانیان برسانند و در این راه از هیچ تلاشی دریغ نخواهیم کرد. ما هم چنین میخواهیم صدای دادخواهانه زنان و مردانی باشیم که برای رسیدن به جهانی عاری از خشونت و جنگ و نابرابری و بیعدالتی مبارزه میکنند و در راه این مبارزه طولانی دست همراهی تمامی آزادی خواهان و عدالت جویان کشورمان را به گرمی میفشاریم و به آنان نوید میدهیم که جهان دیگری نیز با همراهی تمامی دادخواهان ممکن است.


مادران پارک لاله ایران
۱۲ اسفند ۱۳۹۱
http://www.mpliran.org/2013/03/blog-post_8395.html