انگار مرگ کارگران برای نظام سرمایه
داری به امری عادی
تبدیل شده است
و این
نظام ضدانسانی
دیگربرای
مرگ کارگران
حساسسیت
چندانی ندارد.
همگان
شاهد بودند
که همزمان با مرگ بیش
از سیصد کارگر بر اثر
سودطلبی سرمایه
داری،
انفجاری کوچک
در یکی از ایالتهای امریکا
در رسانههای سرمایه
داری چقدر سروصدا
برپا کرد. اگر
مرگ یک انسان
برای سرمایه
دران تا
به این
اندازه اهمیت دارد،
چرا مرگ بیش از
سیصد انسان
حساسیتی را
برنمی انگیزد؟
حوادثی که بارها
تکرار میشود.
آیا کسانی
که در قتل این
کارگران
و در قتل بیش
از ۱۰۰
نفر در چند ماه
پیش در
همین کشور،
در آتشسوزی ساختمانی
مشابه، یا قتل
بیش از
۴۰ کارگر
در آفریقای
جنوبی و... دست دارند، بدتر
از
عاملان قتل
چند نفر در
عملیات
انفجاری ایالت
بوستون نیستند؟ و
یا آنکه قتل انسانها
در حوادث
مختلف تفاوت
میکند؟
نظام سرمایهداری
که در تقسیم
جدید مناسبات
کار خود
در صحنهٔ جهانی،
صنایع خاصی
را به
کشورهای دیگر واگذار میکند،
تنها در
فکر تولید با
هزینههای پایینتر
و سود بیشتر
و استفاده
از کارگران
ارزانتر
است.
بخش
وسیعی از
پوشاکهای تولید
شده با
مارکهای
معروف (شرکتهای آمریکایی وال ـ
مارت، کلوینکلین،
گپ، شرکت سوئدی
اچاند ام، شرکت ایندیتکس
که تولید
کننده برند
زارا) در کارگاههای
عقبمانده
در ساختمانهای فرسودهای تولید
میشوند
که در کشور
بنگلادش قراردارند.
حقوق متوسط کارگرانی که
در این کارگاههای فرسوده
و مخروبه
مشغول به
کارند
کمتر از ۵۰ سنت در روز است.
(بسیار
کمتر از
قیمت یکی از تولیدات
این شرکتها)
ساعات کار
طولانی ۱۲ ساعته در این کارگاهها امری
عادی است
و سودهای
کلان صاحبان سرمایه از این
کارگاهها
سبب میشود
تا نظام سرمایهداری
چشم خود را به
هر گونه اجحاف و بیحقوقی
کارگران ببندد و تنها به
سود خود بیاندیشد.
این قتلها
و کشتارها
خود دادخواستی
علیه سرمایهداری
و نظام ضدانسانی
آن است. باشد که
بار دیگر
ثابت شود
که کارگران
را برای
مقابله با
این نظام وحشیانه،
چارهای جز
وحدت، تشکیلات
و پاگیری جنبشهای مدافع
حقوق خود نیست...
کانون
مدافعان حقوق
کارگر