پیام "انجمن دفاع از زندانیان سیاسی و عقیدتی در ایران – پاریس" در آغاز «شب یادمان» جان باختگان کشتار زندان های اییران در سال 1367

شنبه 21 سپتامبر 2013 - پاریس

بیست و پنج سال می گذرد....

تابستان 1367 شاید سیاه ترین بخش از کارنامهء جمهوری اسلامی باشد. با گذشت زمان از هولناکی جنایت ذره ای کاسته نشده است. دستور از بالا آمده بود و پائینی ها به وحشیانه ترین صورتی، به اجرایش گذاشتند. گر چه آیت الله خمینی از دست مجازات مردمی گریخت، اما بیشتر بانیان و عاملان این کشتار هنوز زنده اند و باید پاسخ دادخواهی بازماندگان را بدهند.

نمونه های کشورهای دیگر مایهء این امید است که بتوان روزی جنایتکاران را در دادگاهی معتبر به محاکمه کشید. چهل سال پس از کودتای پینوشه در شیلی، پرونده این جنایت گشوده است و هر چند که مرگ، ژنرال جنایکار را از مجازات خلاص کرد، اما نفس دادخواهی و رسیدگی حقوقی به پرونده جنایتکاران، تسکینی برای بازماندگان است و هشداری به فرمانروایان که تا ابد نمی توان از دست مجازات گریخت. در آرژانتین نیز چنین شد.

اهمیت این دادخواهی ها و پیامدهای قضائی آن، از این جنبه است که حاکمان و قدرتمداران بدانند که دیگر نمی توان بدون مجازات و کیفر به هر جنایتی دست زد.انجمن دفاع از زندانیان سیاسی وعقدیتی در ایران از بدو تاسیس، همه ساله کوشیده است که علاوه بر برنامه های افشاگرانه، در حد توان خود برای رسیدگی به این پروندهء گشوده، تلاش کند. دریغ که هنوز هیچکدام از عاملان جنایت در برابر دادگاهی حاضر نشده اند و نیز متاسفانه هنوز دادگاه مسئولی برای رسیدگی به پرونده این جنایت ها پیدا نشده است. تلاش هائی که در سایر کشورها برای به محاکمه کشاندن رژیم صورت گرفته، نظیر تلاش های «ایران تریبونال» به رغم همه کاستی هائی که این اقدامات دارند، قدم مثبتی در جهت افشای جنایت های جمهوری اسلامی است.

انجمن ما در سالی که گذشت، به وطایف خود در قبال مبارزان در بند و نیز آزادی کلیه زندانیان سیاسی و عقدیتی و قومی در ایران در حد توان خود عمل کرده و در این زمینه همچنان به همکاری با نهادهای مترقی ادامه داده است. شرکت ما در تظاهرات و رویدادهای بین المللی در ارتباط با حقوق اجتماعی -سیاسی انسان ها نیز در این زمینه معنی می دهد. در بهار گذشته، به دعوت حزب کمونیست فرانسه در کنگره این حزب شرکت کرده و با پخش اعلامیه و تماس با نمایندگان احزاب مترقی جهان، به بحث در مورد استبداد حاکم و نقض حقوق اساسی و اولیه زنان و مردان ایرانی از سوی جمهوری اسلامی و لزوم مبارزه گسترده برای آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی و لغو حکم اعدام پرداختیم. در ماه ژوئن امسال نیز در همکاری با نهادهای حمایت از کارگران و "همگامی کانونها و نهادهای ایرانی خارج ازکشور در همبستگی وپشتیبانی از مبارزات مردم ایران" برای پشتیبانی از مبارزات کارگران ایران و برای آزادی کارگران زندانی در تظاهراتی در مقابل "دفتر سازمان ملل متحد در ژنو » شرکت کردیم.

چون گذشته، باید از هر فرصتی برای نکوهش ستم های روا شده به زندانیان و عدم وجود آزادی های فردی و اجتماعی استفاده کرد. مسئلهء کشتار های سال های شصت و به ویژه کشتارهای جنایت بار تابستان 1367، بخشی از برنامه همیشگی انجمن هائی نظیر انجمن دفاع است. ما در فرانسه، باید لحظه ای از بازتاب رنج و درد بازماندگان این جنایت ها غافل نشده و مبارزه را همسو با مادران و دیگر بازماندگان جان باختگان تا تحقق دادخواهی آنان و به محاکمه کشاندن همه مسئولان این جنایت ها به پیش ببریم.

ما در گذشته نه چندان دور، کوشیدیم با تماس با آزادیخواهان و هم میهنان مترقی ساکن فرانسه، صفوف خود را متحد تر و متشکل تر کنیم. همچنان در انتظار پاسخ مثبت انان و نیز شما هستیم.

استبداد، خفقان، زندان و شکنجه را به هیچ عنوان نمی توان توجیه کرد، گاهی صدای ناهنجاری از سوی بی عملان شنیده می شود که گویا اگر هر نیروئی قدرت را در ایران به دست می گرفت، مرتکب استبداد شده و رفتاری مشابه با حکومت اسلامی می داشت، چنین فرضیه های خیالی علاوه بر این که خیال بافی و پندارهای پوچ اند، فقط آب به آسیاب جمهوری اسلامی می ریزد. ارتکاب ستم و خفقان از جانب هر حکومتی محکوم است و باید سخت با آن مبارزه کرد.

کشتار زندانیان بی دفاع، قلع و قمع کسانی که نوع دیگری می اندیشند، یا ایمان و اعتقاد دیگری دارند، جز در رژیم استبدای، نمی تواند رخ دهد. چنین تضییعاتی باطل و از بُن محکوم است.

دادخواهی از قربانیان رژیم، فقط در خدمت یادآوری رنج گذشته و نیز تنها برای ترمیم زخم ها نبوده بلکه کاهش و از بین بردن بی عدالتی های زمان حاضر را نیز نشانه می گیرد. افشای جنایت ها در خدمت جلوگیری از ایجاد قربانیان جدید نیز است.

سی و چند سال گذشتهء حکومت نشان می دهد که تلاش های ما بی نتیجه نیستند، اگر پژواک صدای ما گسترده تر گردد و با صدای هزاران و هزاران ِ دیگر در گوشه و کنار جهان همراه شود، رساتر خواهد بود.

آزادی چند تن از زندانیان سیاسی در هفته اخیر، چون خانم ها نسرین ستوده، مریم جلیلی، مهسا امر آبادی و نیز آقایان فیض الله عرب سرخی، محسن امین زاده ، نادر بابائی ... عمدتا حاصل همین مبارزات در ایران و خارج است. همصدا با مادران پارک لاله اعلام می کنیم که «آزاد شدن زندانیان به هر شکلی هر چند برای همه ما خوشحال کننده است، ولی واقعیت این است که حکومت تنها برای پیشبرد مقاصد سیاسی خود تن به این اعمال موقتی می زند». هنوز زندان های ایران پر از زندانیان بی نام و نشان است. مبارزه برای آزادی آن ها وظیفهء هر نهادی چون انجمن ماست.

ما همچنین با تکرار سه شعار مادران پارک لاله، خواستار «لغو مجازات اعدام، آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی و محاکمه آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته در جمهوری اسلامی» هستیم.

و «آزادی هر چند موقت و یا مشروط این زندانیان سیاسی را تبریک می گوئیم و خواهان برداشتن تمامی ممنوعیت ها و محدودیت ها از پرونده این زندانیان و دیگر محکوم های سیاسی هستیم». انجمن ما با صدور اطلاعیه ای، حمله عوامل دولت عراق و جمهوری اسلامی به "اردوگاه اشرف» و کشتار ساکنان ان محکوم کرد.

در ماهیت این جمهوری بی مسما ست که انسان هائی را بخواهد که دل هایشان نتپند، قلم هایشان خشک شوند و زبان هایشان بسته؛ شعرها پژمرده شود، از فکرها ذوقی تراوش نکند، در باغ کوچه های زندگی، کسی به انتظار کسی نباشد، همه جا شب باشد و خاموشی. در ایران زیر سیطرهء جمهوری اسلامی، هوا نیز زندانی است. آتش خندان صبح هنگامی این شب تاریک خفقان زده را روشن خواهد کرد که همه مردم ما برخیزند و بساط این حکومت ننگین را بر افکنند و نظمی نو برپا کنند.

این ذره ذره گرمی خاموش وار ما، یک روز بی گمان، سر می زند جائی، و خورشید می شود.

شنبه 21 سپتامبر 2013 - پاریس