سعيد آوا

به قربانيان اسيدپاشي اصفهان

نه حتي يک پشيز

آيه ی ابليس يا که خدايان

تو را با چُماق و دشنه

غُل و پنجه ی آهن

يکي خُنبه ی تيزاب

يا دگر آيه های دستمزدی ات

بازمي شناسم هر بار

به يکباره .

دست هايم به بند زنجير مي کشي

آری،

با انگشتان بذرافشانم چه مي کني؟

گيسويم به خيمه در بند مي کني

آری،

با پيچش آزاد مويم چه مي کني؟

چشمانم به جوهرآهن سوز مي سوزاني

آری،

با افق نگاه سوزانم چه مي کني؟

سينه ام يک بند سوراخ مي کني

آری،

با شکوفه های بارور قلبم بر شاخه ی آفتاب چه مي کني؟

پوستم با قيرجهل از تن ام برمي کني

آری،

با رقص موزون پيکرم بر پوستِ مهتاب چه مي کني؟

سرم به آهن پنجه ای درهم مي شکني

آری،

با چشمکِ اجتماع سُرخ ستارگان مغزم چه مي کني؟

راستي تو را !

با قهقهه ريشخند نوزادم چه مي کني ؟

آه آه

چرکين دُمل آواره

تشنه گشنه بي ريشه ،

به وزن و مقدار

نه حتي يکي پشيزه .

تو را

چيزی آيا

بيش از يکي قهقهه ريشخند

به پايت پرداخت بايد کرد ؟

سعيد آوا....مهر 1393