حمزه جهانگیری

به انگیزه شروع ماه رمضان

سخنی با روزه داران مومنان پراتیک روزه داری خویش را با استناد به تلاش برای همدردی با فقرا توجیه می کنند. اما می توان پرسید تنها در ساعتی از روز از خوردن و آشامیدن دوری جستن چه همدردی را می تواند متوجه فقرا و مستضعفین کند و چه تاثیری در سرنوشت آنان دارد ؟ در مقابل می توان گفت این روزه داران نیستند که خود را برای فقرا به زحمت می اندازند بلکه این فقرا هستند که به پای تلاش روزه داران برای خودنمایی به مصرف نمادین می رسند. برای اکثر روزه داران که به سبب مطمن بودن از خوردن سحری و افطار نمی توانند درد فقرا را بفهمنند فقرا به مصرف می رسند تا به قول معروف آنان در روابط اجتماعی برای خویش کلاس نهند و در عالم آخرت با افزودن بر ذخیره ثواب های خویش در بهشت در مناطق خوش آب و هواتر سکنی گزینند. در مقابل این پراتیک فرمالیته و غیر رهایی بخش ،آن پراتیکی که براستی با منافع فرودستان پیوند می خورد و واجد سویه های رهایی بخش است کدام است ؟پاسخ چیزی جز یک کلمه نمی تواند باشد؛کمونیسم . البته نه در مقام فاز بالادست سوسیالیسم بلکه در مقام جنبشی که به دنبال استقرار مالکیت اجتماعی بر ابزار تولید ست و در مقابل دمکراتیسم محدود بورژوایی دمکراسی پرولتری را قرار میدهد. برای رستگاری فقرا و بشر در کل باید ماتریال رستگاری فراهم گردد.بر همین اساس می توان گفت این عبادت فرمالیته مومنان نیست که چنین ماتریالی را فراهم می کند بلکه این کار بر عهده کمونیسم است. البته این هرگز به معنای این نیست که دین و دینداری نتواند واجد سویه رهایی بخش شود. البته این سویه رهایی بخش در قرایت لیبرالی اسلام رحمانی خاتمی ،اسلام رادیکال مورد تفسیر شریعتی با کمک ساواک برای تخریب مارکسیسم نیست بلکه کنش رادیکال مومنانی است که در کنار روزه داری یا نمازخواندن در در پراتیک رهایی بخش کمونیسم نیز شرکت می جویند. ولو اینکه این پیکار فعلا برای حق اتحادیه یا افزایش دستمزدها باشد.