جهان ما جهان پناهندگان -جهان فراریان از جنگ ، اشغال ، استبداد ،و یرانی ، قتلعام

میترسم به این خبرها عادت کنیم...در هراسم که این "اعداد" و نمره ها درکنارنمره های دیگر از کنارمان بگذرند...120 نفر در سواحل لیبی ،72 نفر در کامیون حمل گوشت در اتریش ،70 نفر در سواحل ایتالیا، 130 نفر در سواحل اندونزی و...آنان پیش از آنکه به "اعداد و نمره ها" تبدیل شوند انسان بودند و از جنگ و جنایت و استبداد واشغال فراری بودند و بدنبال صلح و آزادی و امنیت و آرامش و زندگی بودند. کودکانشان را با خود با رویاهایی کوچک وبزرگ در این راه خطرناک و پراز حادثه های غیرقابل پیش بینی برده بودند تا به برده داعشیان و دولت اسلامی تبدیل نشوند یا قربانی بمب و ترور واستبداد دینی نشوند؛ اما قربانی مرزهای بسته ای شدند که حاکمان آن بمب های "حقوق بشریشان"را همراه تبهکاران اسلامی به منطقه خاورمیانه گسیل کرده اند. بنا به آمارهای اعلام شده از سوی سازمان ملل، در هشت ماه سال جاری تا کنون 2700 نفر از پناهجویانی که برای پیدا کردن نقطه امنی از کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا گریخته اند در دریای مدیترانه غرق شده اند. متاسفانه با ادامه جنگ در سوریه و عراق و لیبی ویمن و... نمیتوان به بهبود این وضع امیدی داشت و با ادامه این وضع، آمارکشتگان همچنان در حال افزایش خواهد بود.

روزگار غریبیست که انسانیت مرده است...روزگاری که بهشت دریاهای جهان،مدیترانه گورستان فراریان از جهنم اسلام گرایان و اشغالگران و تبهکاران است. کودک و پیر و جوان ،زن و مرد در وحشتی بزرگ از سیاه جامگان داعشی و اسلامی ،خود را به دریا میافکنند. تاریخ این لحظه های تاریک در سرنوشت بشریت را باید ثبت کند، دروغ و ریای رهبران ونهادهای بین المللی را در بسط "حقوق بشر" در جهان و خصوصا منطقه ما و همکاری واشتیاق مزدوران و همراهان محلی اشغالکران را ثبت کند و از یاد نبرد.کسانی که برای اشغال عراق و افغانستان و لیبی و سوریه توسط ناتو ، در صف انتظار و رکاب اشغالگران ایستاده بودند و پوتین های اشغالگران را واکس میزدند تا تبلیغات "حقوق بشریشان " برا ی "آزاد سازی" مردم از چنگال دیکتاتورها و مستبدین غیر خودی بتواند راحتر به مردم فروخته شود و آنان در رکاب اشغالگران به نمد قدرت دست یابند.

زمانیکه رسانهای رسمی حاکم جنگ و اشغال عراق و تجدید تقسیم خاورمیانه را بعنوان اقدامی بین المللی و در خدمت "صلح و حقوق بشر" تحسین میکردند و بمباران عراق و نابودی همه ساختارهای اقتصادی و اجتمایی این کشور و اشغال این کشور توسط امریکا و متحدین را جشن گرفته بودند و علیرغم اعتراضات میلیونی مردم علیه جنگ ، رهبران ایالات متحده و بریتانیا بر جنگ و اشغال پافشاری کردند، آنموقع میبایست پیش بینی میکردند که این مداخلات نمیتواند بدون بسادگی اتفاق افتد و نتایجی منطقه ای و جهانی نداشته باشد. آنان در مستی ناشی از نابودی سریع رقیب دیرین خود در شرق ، در پی سلطه مستقیم مناطق مهم و استراتژیک بودند و عراق یکی از مهمترین نقاط برای آغاز این تجدید تقسیم خاورمیانه بود. پس از قتلعامهای بزرگ در عراق در دوره محاصره اقتصادی این کشور و سپس اشغال عراق و روی کارآوردن دولت فرقه ای شیعه ،مدتهاست این کشور غرق جنگی روزانه بین فرقه های مذهبی و ملی و طایفه ای و گروههای تبهکار واشغالگران است ؛ سوریه بیش از چهار سال است در آتش جنگ داخلی و جنگ نیابتی قدرتهای بزرگ جهانی و منطقه ای با دیکتاتوری خاندان اسد میسوزد و عملا این دوکشور توسط دولت اسلامی داعش تجزیه شده و میلیونها نقر از مردم در منطقه ای گسترده تر در ترکیه و لبنان و سوریه و کردستان و اردن پراکنده و تقسیم شده اند. اگر تا دودهه پیش ؛خاورمیانه با آوارگان فلسطین شناخته میشد اینک فلسطین و فلسطینیان در طوفان پناهندگان و فراریان از جنگ و اشغال گم و محو شده اند....بیش از 12 میلیون نفر تنها در سوریه ، چندین میلیون نفر در عراق آواره اند؛ اوضاع در لیبی و یمن و افغانستان و سومالی و ...کم و بیش مشابه این دوکشور است. سالهاست سومالی بمثابه یک کشور وجود ندارد، سالهاست جنگ فرقه ای و تبهکاران اسلامی و طالبانی و القاعده ای افغانستان را ویران کرده و اشغال و جنگ و پناهنده افغانی ،پدیده ای "عادی" وآشنا برای همگان است. یمن دوسال است گرفتار جنگ و حرمان و اشغال و ویرانگری همسایه قدرتمند خود سعودی است و ویرانیهای بسیار و پناهندگان آن در صف بعدی انتظار .....دقیقا از این مناطق است که موج عظیم فراریان در حال فرار از مرگ و نابودی و جنگند و در نخستین تلاشها برای فرار به مناطق داخلی و یا کشورهای همسایه پناهنده میشوند وتنها بخش بسیار کوچکی توانایی رفتن و پناهنده شدن به مناطق دورتر در اروپا واسترالیا رادارند.

آری ...روزگارتلخ و وحشتناکیست. زمانه ایست که اسم دریا مرا بیاد قایقهای شکسته و درهم شکسته و انسانهای غرق در آب می اندازد، ماشین های حمل گوشت در مرداد وشهریور،اینک در اروپا ،جانهای وجسمهای خسته از جنگ و فرار و حرمان را در قتلگاهی دیگر نابود میکند؛چرا که مرزها ی اروپا و استرالیا و امریکا ؛تنها برای سرمایه باز است و برای پناهنده و انسانی که از وحشت و هراس از مرگ و استبداد و بیداد و اشغال وویرانی ،بدنبال جا و مکانی امن است بسته است. این جاست که به دنیای اعماق پی می بریم. این جاست که مادر بودن، پدر بودن، انسان ماندن ، قربانی مرزها می شوند.امواج،سیم ها و مین ها نماد دنیایی می شوند که شیخ و شاهان و احزاب قدرتمند حاکم ، روزانه عربده می کشند که باید مرزها را حفظ کرد. سیمهای خاردار و دیوارها نه تنها در غزه اشغالی ، نه تنها در مرزامریکاو مکزیک ،بلکه اروپای متحد در مرزهای مجار و مقدونیه و اسلواک و نیز مرزهای آبی اش با کشتی ها و قایقهای نظامی –امنیتی و سربازان و پلیسهای مجاری و یونانی و مقدونیه ای ،موانع را در مقابل پناهندگان فراری از جنگ و اشغال بالا میبرند. اینک سراسر روزنامه ها و رسانه ها ی جهان ،اخبار "هجوم پناهندگان سوری و لیبیایی" به اروپا را منعکس میکنند،آن چیز که پنهان است چرایی این "هجوم" است، چرایی اشغال و ویرانی منطقه خاورمیانه و نابودی عراق و سوریه و لیبی و یمن و..تبهکاران اسلامی و حمایتهای آشکار و پنهان قدرتهای بین المللی و منطقه ای از آنان است، نمیگویند که لیبی و سوریه و عراق را با بمب های ناپالم و دستجات تبهکار اسلامی نابود کرده ایم وهمه ساختارها ی اجتمایی و اقتصادی و فرهنگی و... این کشورها نابود و ویران شده است.دیگر امکان بازسازی ددر این کشورها و مناطق بشکل پیشین ناممکن شده و بازسازی زندگی مردم در این شرایط به بعیدی قطعی انجامیده است.

میتوان گفت انسانیت در مرزها نشانه های کشتن زندگی است. مرزها با سیمهای خاردار و سگهای آموزش دیده و تبلیغات وزرادخانه های نژادپرستانه بسته شده و انسان درمانده و فرار ی از جنگ و وحشت در دریای زیبای مدیترانه و اقیانوس آرام و یا درمرزهای مقدس اروپایی در ماشین حمل گوشت و زباله می میرد. اجساد شمارش میشوند و اعداد بالا و پایین می روند بی آنکه سوال شود که زندگیِ انسانی نابود شد که زمانی خانه و مدرسه و کوچه و شهر و کشوری ،مادر و پدر و فرزند و فامیل و دوستی داشت...نامش جورج ،شارون ،دیوید ،جان ،تونی نبود بلکه طارق ،محمد ،علی ،عمر بود...انسان بود و زنده بود و عاشق زندگی وخانواده و پیشرقت و ترقی خود و خانواده و مردم و کشورش...اما اینک دیگر نیست و او تبدیل به اعدادی شده است که مدام در حال شمارش آن هستیم در عراق ،سوریه ،لیبی ،یمن ،افغانستان و...همچنان شماره می کنیم!

روزهایست که نمیخواهی خبر بشنوی چرا که بهشت دریاهای جهان ،مدیترانه گورستان فراریان از جهنم اسلامگرایان و اشغال و استبداد آدمخواران جهانی و منظقه ایست؛ چرا که ماشین های حمل گوشت اینک قربانیان جنگ و حرمان و استبداد را در خود خفه میکنند و مرا بیاد ماشینهای حمل گوشتی می اندازند که اجساد عزیزانمان را در سال 67 در همین ماهها از زندانهای اوین وگوهردشت به خاورانها میبردند...اینک خاورمیانه و پیرامونش قتلگاه مردمان است. موشکها و راکتها و بمب های ناتو که بدستور بوش و بلر بغداد و بصره را نابود کردند و عملا زنگ آغاز اشغال عراق وسپس لیبی را زدند پس از دهه ای از اشغال ،بصورت جنگهای نیابتی سوریه و لیبی ویمن وعراق و ...را در ویرانی کامل فروبرده و تلاشی همه نهادهای اجتمایی و اقتصادی و شیرازه های این کشورها به امری واقعی تبدیل شده است. رویای بوش وبلر و سرکوزی و کامرون و ...همه رهبران دولتهای امپریالیستی برای تسلط بر نفت و منابع خاورمیانه در حال تکمیل شدن است و هزینه های این تجدید سازمان خاورمیانه را مردم این منطقه در ابعادی میلیونی میپردازند...جهان دیوانه خانه ایست که انسانیت در آن نابود میشود ...اشک ما خشک میشود در چشمانی که مدام رقص مرگ انسان را دردریاها و مرزها و ماشین های حمل گوشت به تماشا مینشیند. در هراسم که به دردی اینچنین سخت وتصویری اینچنین دردناک و حزن آلوده عادت کنیم. دنیایی که در مرزها و مرگ ها خلاصه میشود دنیایی که امواجش به جای خلق یک موسیقی،قتل عام می کنند،دنیای وحشتناک و ترسناکی ست.اگر همه انسانهای شریف و ترقیخواه جهان علیه این مرزها متحد نشوند،اگر چپ و دمکرات و آزادیخواه ،کارگر و زحمتکش ،زن ومرد علیه جنگ و اشغال و استبداد محلی و بین المللی ،علیه امپریالیسم و صهیونیسم و دولت اسلامی وشیخان و شاهان متحد نشوند و از آزادی و برابری و انسانیت بدفاع برنخیزند، اگر دستهای ما علیه این مرزها متحد نشوند ،این تصوصیر وحشت در جاهای دیگری تکرار میشودو،تکراری که هزینه ای بسا وحشتناکتر از قبل بر مردم جهان تحمیل خواهد کرد.پس تا دیر نشده همبستگی با پناهندگان فراریان از جنگ و اشغال ودولت اسلامی را سازمان دهیم و از حقوق انسانی انها بدفاع برخیزیم و همه تلاش خود را برای کمک و یاری به مردمان خاورمیانه علیه تبهکاران اسلامی و اشغالگران بین المللی سازمان دهیم.

زنده باد همبستگی بین المللی

علی دماوندی