برای آزادی

تن زخمی کارگران معدن: کسی صدای ما را نمی‌شنود

کارگران شرکت معادن زغال سنگ کرمان از ۱۵ اردیبهشت برای دومین بار در سال جاری دست از کار کشیدند، مقابل ساختمان فرمانداری و دفتر امام جمعه در کوهبنان، زرند و راون تجمع کردند و خواستار توقف واگذاری سهام شرکت در بورس، تضمین امنیت شغلی و افزایش حقوق شدند. خواسته‌های آنان اما هنوز برآورده نشده و کارگران همچنان همراه خانواده‌هایشان مقابل ساختمان مرکزی شرکت تحصن کرده‌اند.

روزهای پایانی هفته گذشته ابتدا خبرگزاری‌ها از پایان تحصن سه هزار کارگر زغال‌سنگ کرمان پس از «برآورده شدن بخشی از خواسته‌هایشان» خبر دادند. به فاصله کوتاهی اما کارگران اعتراض را از سر گرفتند.

دور تازه تحصن هنگامی از سر گرفته شد که گروهی به نمایندگی از کارگران برای بررسی و مطالعه طرح پیشنهادی طبقه‌بندی مشاغل و گفت‌وگو با مقام‌های دولتی و مدیران شرکت در یک جلسه مشترک حاضر شدند و پس از آن گفتند: طرح طبقه‌بندی مشاغل هیچ نسبتی با خواسته‌های آنان ندارد و نمی‌توانند آن را بپذیرند.

نگرانی اصلی آنها اما واگذاری سهام شرکت در بورس و قراردادهای موقت است. کارگرانی که با ۲۰ سال سابقه کار حقوق‌شان به سه میلیون تومان هم نمی‌رسد.

آنها می‌گویند همین حالا هم قراردادهایشان موقت است و هر لحظه در خطر بیکار شدن قرار دارند، حالا اگر قرار باشد سهام شرکت در بورس عرضه شود، « دالاهو را بیشتر از اینها اختیاردار تمدید یا عدم تمدید قراردادهای کارگران می‌کند؛ در نتیجه تعداد زیادی از کارگران شغل خود را ازدست می‌دهند».

به اعتقاد کارگران معادن زغال‌سنگ براساس مصوبه دیوان عدالت اداری «دولتی» است و صندوق بازنشستگی فولاد که حالا اختیاردار تمامی سهام این شرکت است حق ندارد به واسطه یک شرکت دیگر، راه را برای خصوصی‌سازی معدن هموار کند.

یکی از کارگران که نامش فاش نشد، به خبرگزاری دولتی کار ایران (ایلنا)، گفته: «از آنجا که برابر رای دیوان عدالت اداری شرکت زغال سنگ کرمان دولتی محسوب می‌شود، کارگران خواهان بهبود امنیت شغلی و معیشت خود هستند. اگر سهام شرکت زغال سنگ وارد بورس شود، بحث خصوصی‌‌سازی مطرح می‌شود. این امر تمام امتیازاتی که کارگران در پی کسب آنها هستند، را از میان می‌برد.».

کارگران معدن که گاه تا ۴۰۰ متر در زیر زمین زغال سنگ استخراج کنند، با سال‌ها سابقه کار و سه شیفت کار در نهایت ماهانه سه میلیون و ۲۰۰هزار تومان حقوق دریافت می‌کنند که بیش از نیمی از آن را باید برای مسکن و خوراک و گاه نیز دارو و درمان هزینه کنند.

کسی صدای ما را نمی‌شنود
کارگران چند خواسته مشخص دارند؛ اول تضمین امنیت شغلی با تبدیل قراردادها، دوم افزایش حقوق‌ها بر اساس ضریب شغلی که با توافق کارگران تعیین می‌شود و سوم هم جلوگیری از فروش سهام شرکت در بورس.

مدیرعامل صندوق بازنشستگی فولاد اما گفته که نمی‌تواند و نمی‌خواهد مانع عرضه سهام شرکت در بورس شود. قرار است تا پایان سال سهام شرکت معادن زغال‌سنگ به همراه چند شرکت زیرمجموعه صندوق در بورس عرضه شود.

معادن زغال‌سنگ کرمان سال ۱۳۹۳ برای رد دیون دولت به صندوق بازنشستگی فولاد واگذار شد و این صندوق هم حالا بر اساس مصوبه دولت به واگذاری سهام شرکت‌های زیرمجموعه موظف شده است.

رضا مسرور که هفته گذشته برای گفت‌وگو با مسئولان استانی و نمایندگان کارگران به کرمان رفته بود، پیشنهاد کارگران برای افزایش یک میلیون تومانی دستمزد را نپذیرفت. خبرگزاری کار اما گزارش کرد که مسرور با افزایش ۵۰۰ هزار تومانی دستمزد موافقت کرده است.

سامان مرتاض، مدیرعامل شرکت زغال سنگ کرمان هم مدعی گفته که با افزایش ۵۳۰ هزار تومانی دستمزد کارگران موافقت شده اما این افزایش قرار است در قالب کارانه پرداخت شود و نه افزایش دستمزد.

تبدیل قرارداد موقت کارگران به قرارداد ثابت هم که از نگاه مدیرعامل شرکت و مدیرعامل صندوق بازنشستگی فولاد «ناشدنی» است،چرا که «هیچ کارگری در ایران قرارداد دائم نیست. کارگران ما با شرکت قرارداد ۱ ساله‌ی کار معین دارند و در سالهای اخیر هیچ‌یک از آنها را تعدیل یا اخراج نکرده‌ایم.».

این وعده‌ها و سخنان اما برای کارگران نه رضایت‌بخش است و نه اطمینان‌بخش. برای همین هم همچنان در خیابان مانده‌اند و خانواده‌هایشان هم به آنها پیوسته‌اند تا شاید صدایشان به گوش «مقام‌های بالاتر» برسد.

یکی از کارگران اما به روزنامه جام جم گفته؛ «تاکنون هیچ مسوولی نیامده تا ببیند ما به چه روش و سختی داریم کار می کنیم.».

کارگر دیگری هم گفته؛ «ریه‌ها، کمر و دست و پاهایمان بر اثر کار کردن در این معادن آسیب دیده است. برخی از ما انگشت‌های دستمان قطع شده و بعضی دیگر توان کار کردن نداریم، ولی با وجود این همه شرایط سخت کار معدنکاری ، مسوولان هیچ اقدامی برای رسمی کردن قراردادهای ما انجام نداده اند.».

یک کار دیگر که جواد معرفی شده هم در باره خواسته کارگران گفته: «ما می‌خواهیم قرارداد درستی داشته باشیم و از زیر نظر پیمانکار بیرون بیاییم تا امنیت شغلی داشته باشیم و زن و بچه‌هایمان چند روز آواره خیابان‌ها نشوند. الان ده روز است که ما اعتصاب کرده‌ایم و تمامی معادن زغال سنگ مثل معادن همکار، هشونی، زغال شویی، آبنیل، پابدانا و اسدآباد که تحت پوشش شرکت زغال سنگ کرمان هستند، تعطیلند، اما هیچ کس اقدامی برای رفع مشکل ما نکرده است.».

مسئولان استانی وعده کرده‌اند که مشکلات کارگران را با مقام‌های بالاتر مطرح کنند. استاندار کرمان از وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی خواسته تا این موضوع را بررسی کند. نمایندگان کرمان در مجلس هم در نامه و تذکرهای جداگانه خواستار رسیدگی فوری به «ابهامات موجود» در واگذاری سهام شرکت شده‌اند. هیچ یک اما برای افزایش حقوق و تبدیل قرارداد سه هزار معدن کار گامی برنداشته‌ و آن را به مالک شرکت سپرده‌اند.

از سایت زمانه